Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΠΙΚΗ ΔΙΓΛΩΣΙΑ

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ

ΚΑΙ Η ΠΑΠΙΚΗ ΔΙΓΛΩΣΣΙΑ

Του π. Γεώργιου Δ. Μεταλληνού

=============

Το παπικό “πρωτεῖον δικαιοδοσίας” (JURISDICTIONIS) μένει κύρια καί μόνιμη ἔκφραση τῆς παπικῆς ἀλλοτριώσεως, ἀλλά καί ἡ ἀνίατη, ὡς φαίνεται, νόσος τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας. Αὐτή ἦταν ἡ συνείδηση τῶν Βυζαντινῶν Ὀρθοδόξων, πού προσέκρουαν καθ᾽ ὅλη τήν διάρκεια τῶν ἑνωτικῶν διαλόγων (11ος–15ος αἰ.) στήν παπική ἐμμονή στό πρωτεῖον ἐξουσίας καί τήν συνεχῆ ἀπαίτηση τῶν Παπῶν διά τήν ἐπιβολή του στούς Ἀνατολικούς. Εἶναι δέ γεγονός, ὅτι τά περί Πάπα δόγματα (πρωτεῖον, ἀλάθητον, ὁ Πάπας VICARIUS –ἀντιπρόσωπος – τοῦ Χριστοῦ κ.λπ.) ἦταν καί εἶναι τό μεγαλύτερο ἐμπόδιο στην ἐπιτυχῆ ἔκβαση τῶν σημερινῶν διαλόγων, ὅπως καί κατά τήν “βυζαντινή” περίοδο. Πρέπει δέ νά ὑπογραμμισθῆ, ὅτι ἀπό τον δυτικό μεσαίωνα καί κυρίως ἀπό τήν Α´ Βατικανή Σύνοδο (1869-70), μέ τήν δογματοποίηση τοῦ ἀλαθήτου, πρωτεῖο καί ἀλάθητο συμπορεύονται ὡς ἡ πεμπτουσία τοῦ Παπισμοῦ.

Στό διεξαγόμενο διάλογο δίνεται ἡ ἐντύπωση, ὅτι τό βάρος πίπτει στό πρωτεῖον, καί μάλιστα κατά τήν πρώτη χιλιετία (ταυτίζονται ὅμως πρωτεῖο καί “πρεσβεῖα τιμῆς”;), εἶναι δέ ἀπολύτως βέβαιο, ὅτι μία τυχόν κοινά ἀποδεκτή διατύπωση (FORMULA) θά ὁδηγήσει ἀναπότρεπτα στην ἀποδοχή τοῦ παπικοῦ πρωτείου καί στη μεταγενέστερη ἐκδοχή του. Αὐτός εἶναι ὁ στόχος τοῦ Παπισμοῦ καί τῶν ἰδικῶν μας δυτικοφρόνων. Καί διά μέν τό “παπικό πρωτεῖο” ἔχουν γραφῆ πολλά ἑκατέρωθεν.

Γιά τήν ὀρθόδοξη τοποθέτηση στό πρόβλημα ἀρκεῖ νά μελετήσουμε τόν ὀγκώδη τόμο “Ἐκκλησιολογία” (Ἀθῆναι 1973) τοῦ μακαρίτου διδασκάλου μας Ἰω. Καρμίρη. Διά τό “παπικόν ἀλάθητον” ὅμως, πού εἶναι ἡ συμπλήρωση τοῦ πρωτείου καί θα ἀποτελέσει κατ᾽ ἀδήριτη νομοτέλεια το ἑπόμενο βῆμα τοῦ διαλόγου ἐλάχιστα λέγονται. Ἄν δέν γίνει μετά τήν ἀναγνώριση τοῦ πρωτείου αὐτομάτως καί ἡ ἀποδοχή τοῦ ἀλαθήτου, διότι, ὅπως θά δοῦμε ὁ παπικός θεσμός εἶναι ἀδιανόητος χωρίς την ἄμεση διασύνδεση πρωτείου καί ἀλαθήτου.

Τί εἶναι δέ ὡς δόγμα πίστεως τό ἀλάθητον; Κατά τήν “Ἐγκύκλιον τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου κατά τῶν λατινικῶν καινοτομιῶν” (1838) πρόκειται για θεοποίηση τοῦ Πάπα (“ὁ παρ᾽ αὐτῶν –δηλαδή τῶν Λατίνων – θεοποιούμενος πάπας”). Κατά τόν ὅσιο π. Ἰουστῖνο Πόποβιτς “τό δόγμα περί τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα…δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ ἀναγέννησις τῆς εἰδωλολατρίας καί τοῦ πολυθεϊσμοῦ”. Ὁ καθηγητής δέ Ἰω. Καρμίρης, δεχόμενος τήν ἄμεση σύνδεση πρωτείου καί ἀλαθήτου, παρατηρεῖ: “Τά συγκροτοῦντα τον παπικόν θεσμόν δύο δόγματα τοῦ πρωτείου καί τοῦ ἀλαθήτου εἶναι ἀπαράδεκτα ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας (ὅπ.π.σ. 621). Τά δύο δε αὐτά παπικά δόγματα εἶναι “το κυριώτερον αἴτιον τῆς θλιβερᾶς διαιρέσεως τῆς Ἀνατολικῆς καί τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας” (σ. 645).

Ἐξ ἄλλου, τό παπικόν πρωτεῖον εἶναι ἡ πηγή ὅλων τῶν ἄλλων καινοτομιῶν τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἀνύψωση δέ τοῦ Πάπα ὑπέρ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων μένει, ὅπως θα δοῦμε, μέχρι σήμερα ἀμετακίνητη. Ὁ “Λεβιάθαν”, συνεπῶς, πού καταβροχθίζει τήν ἔννοια τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁ παπικός θεσμός. Ἡ μεγαλύτερη αὐταπάτη τῶν Ὀρθοδόξων συνομιλητῶν εἶναι ἡ ἐπιδίωξη ἐπανερμηνείας τοῦ πρωτείου, τό ὁποῖο, ὅπως καί ἄν χαρακτηρισθῆ, θα παραμένει πρωτεῖο ἀντιεκκλησιαστικό καί πατερικά ἀπαράδεκτο, ὡς ἀπ᾽ ἀρχῆς φορτισμένο μέ τήν πολιτική-κοσμική σημασία του. Ἡ προσχηματική, μάλιστα, πρόταση Παπικῶν και Οἰκουμενιστῶν νά γίνει δεκτό τό παπικό πρωτεῖον ὡς “πρωτεῖον διακονίας”, ἀποδεικνύεται ἀπατηλό πυροτέχνημα. Διότι ἡ μεγαλύτερη ἔκφραση εἰλικρινείας, φιλαληθείας καί διακονίας θά ἦταν ἡ ἐπίσημη ἄρνηση ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ ὅλων τῶν παπικῶν καινοτομιῶν, στο ἐπίκεντρο τῶν ὁποίων βρίσκονται τά εἰδικά περί Πάπα δόγματα. Εἶναι, ἄλλωστε, ἱστορικά γνωστό, ὅτι ὁ Παπισμός μετέρχεται πολλά τεχνάσματα, γιά νά γίνονται δεκτές οἱ θέσεις του.

Στήν Σύνοδο τῆς Φλωρεντίας (1439) λ.χ. ἔγινε δεκτό τό πρωτεῖο τοῦ Ρώμης, “ὡς περιέχεται ἐν ταῖς πράξεσι τῶν οἰκουμενικῶν συνόδων καί τοῖς ἱεροῖς κανόσι”. Αὐτή ἦταν ἡ διατύπωση τῶν Ἀνατολικῶν, γιά νά ἀποφευχθῆ ἡ ἀποδοχή τοῦ παπικοῦ πρωτείου κατά τήν δυτική ἐκδοχή του. Τότε ὅμως ἀναδύθηκε ἡ παπική πονηρία καί ἀπάτη. Και ἰδού πῶς:

Ὁ ΣΤ´ κανόνας τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς ἀρχίζει μέ την φράση: “Τά ἀρχαῖα ἔθη κρατείτω”. Στή λατινική–παπική μετάφραση ὅμως προτάχθηκε ἡ φράση: “ROMANA ECCLESIA SEMPER PRIMATUM HABUIT” (ἡ ρωμαϊκή ἐκκλησία εἶχε πάντα τό πρωτεῖο), ὥστε νά θεωρηθῆ καί τό πρωτεῖο “ἀρχαῖον ἔθος” τῆς Ἐκκλησίας. Τά “πρεσβεῖα τιμῆς”, πού δέχονταν οἱ Ἀνατολικοί, ὅταν ὁ Πάπας εἶναι “ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ”, προβάλλονταν ἀπό τούς Δυτικούς ὡς παπικόν πρωτεῖον (δικαιοδοσίας).

Παρόμοιο τέχνασμα ἀποδεικνύεται σήμερα τό καί ἀπό την ὀρθόδοξη πλευρά, δυστυχῶς, προβαλλόμενο “πρωτεῖον διακονίας”, διότι μπορεῖ μέν να νοηθῆ εὐαγγελικῶς καί ὀρθοδόξως (πρβλ. Μάρκ. 10,44). Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι, πῶς νοεῖται παπικῶς. Τήν ἀπάντηση δίδει ἡ ἰσχύουσα σήμερα ὀγκώδης παπική Κατήχησις. Τό βιβλίο δε αὐτό, πού συντάχθηκε μέ την ἀπόφαση τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου (1962-65) ἀπό Ἐπιτροπή, τήν προεδρία τῆς ὁποίας εἶχε ὁ σημερινός Πάπας ὡς Καρδινάλιος Γιόσεφ Ράτσιγκερ, εἶναι ἡ ἐπίσημη φωνή τῆς Λατινικῆς Ἐκκλησίας, πού προβάλλει την Πίστη καί τό ἦθος της σ᾽ ὅλο το πλήρωμά της θεολογικά, ἀλλά καί ἐκλαϊκευτικά, τό προσφέρει δέν ὡς πρόταση σωτηρίας στούς προτιθεμένους νά εἰσέλθουν στούς κόλπους της. Τί λέγει ὅμως γιά τά παπικά αὐτά δόγματα ἡ “Κατήχησις τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας (Βατικανό - Κάκτος 1996);

1. Τό πρωτεῖον τοῦ Πάπα ἐξακολουθεῖ νά στηρίζεται στόν Ἅγιο Πέτρο.

2. Θεμέλιο τῆς ἑνότητας «αἰώνιο καί ὁρατό» εἶναι ὁ Πάπας.

3. Ὁ Πάπας μένει «ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ» καί ποιμένας ΟΛΗΣ τῆς Ἐκκλησίας, μέ «ὑπέρτατη καί παγκόσμια ἐξουσία» (Episcopus Universalis).

4. Ὁ Πάπας ὑπέρκειται τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

5. Ὁ Πάπας ἔχει –κατ᾽ ἐξοχήν– τό ἀλάθητον ὡς «κεφαλή» ὅλων τῶν Ἐπισκόπων καί «πρῶτος ποιμένας» τῆς Ἐκκλησίας.

6. Ὅλα τελοῦνται (ἀπό τους Ἐπισκόπους) «ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ Πάπα».

Εἶναι κατάδηλος ὁ παποκεντρισμός, θά μποροῦσε –ἴσως– νά δικαιολογηθῆ στό δυτικό μεσαίωνα, ἀλλ᾽ ὄχι καί σήμερα.

Παρ᾽ ὅλα αὐτά οἱ ἡμέτεροι φιλοπαπικοί ἐξακολουθοῦν νά χαρακτηρίζουν τόν Παπισμό “πλήρη Ἐκκλησία”. Ἀλλά “πλήρης” και “καθολική” Ἐκκλησία εἶναι μόνο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων. Ἴσως ὅμως θεωροῦμε καί τον Παπισμό, ὅπως καί σήμερα εἶναι, “πλήρη Ἐκκλησία”, διότι δεν τόν συγκρίνουμε μέ τούς Ἁγίους μας, ἀλλά μέ τούς ἀθλίους ἑαυτούς μας.

ΠΗΓΗ:

Θρησκευτικά,

Ορθόδοξος Τύπος