Η ΑΛΩΣΗ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑ!
ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!
========
…Φύγαμε λοιπόν…Ἀφήσαμε πίσω μας ὅμως νεκρούς, μνῆμες κι ἑκατοντάδων ἐτῶν πολιτισμό καὶ ἱστορία…Γίναμε πρόσφυγες, μὰ τὸ κεφάλι μας ἔστεκε πάντα πολύ ὑψηλά, τόσο ποὺ δὲν μποροῦσε κανείς νὰ μᾶς δεῖ στὰ μάτια!!!!
90 χρόνια σχεδόν πέρασαν!!! Ἤλθαμε παιδιά στὴν Ἑλλάδα καὶ γεράσαμε. Κυνηγηθήκαμε, ξενιτευθήκαμε, δουλέψαμε, προκόψαμε καὶ ΖΗΣΑΜΕ!!! Μέ ἓνα πιάσιμο, ἓνα σφίξιμο ὃμως στὴν καρδιά κάθε φορά ποὺ ἡ σκέψις πλανιόταν στὸ σπίτι μας καὶ στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἀφήσαμε πίσω…ΖΗΣΑΜΕ!!! Στιγμὲς στιγμές τὰ μάτια βούρκωναν, μὰ τὸ πεῖσμα μας νὰ ὑπάρξουμε ἦταν πάντα μεγαλύτερο ἀπό τὸν καϋμό μας….Μὰ ΖΗΣΑΜΕ!!!! Ἔτσι εἴμαστε ἐμεῖς φτιαγμένοι ἄλλως τε…Νὰ κυττᾶμε πάντα ἐμπρὸς!!!
Κι ἐδῶ, στὴν νέα πατρίδα, τὰ πράγματα δὲν ἦταν εὔκολα…Ἄλλοι ἀγῶνες γιὰ ἐπιβίωσι…Νέες ἀπώλειες…Κάποιοι, πολλοί,ξενιτεύτηκαν γιὰ πάντα. Δεύτερη φορά ξενιτιά….Τὶ νὰ κάνουμε ὅμως; Ἔπρεπε νὰ συνεχίσουμε…. ὅσο κι ἐὰν πονοῦσε….Μείναμε κοντά ὁ ἕνας στὸν ἄλλον, κρατῶντας τὴν λαλιά μας ἀλλά σιγά σιγά κι αὐτὴν μᾶς τὴν «χτύπησαν»…Μαζέψαμε κάθε μας ῥημάδι καὶ τὸ ξανακάναμε ἂνθρωπο…Κρατήσαμε ὅσο πιό ζωντανή γινόταν τὴν μνήμη καὶ τὴν ἱστορία!!!!
Δὲν ἀρέσαμε σὲ πολλούς. Καὶ κυρίως σὲ κάτι πολιτικάντηδες. Τοὺς θυμίζαμε μὲ τὴν παρουσία μας τὰ λάθη, τὶς παραλεἰψεις καὶ τὶς προδοσίες τους. Προτιμοῦσαν νὰ εἶναι ἀμνήμονες. Καὶ ξεκίνησαν μεθοδικά καὶ ὕπουλα νὰ μᾶς σβήσουν ὅσα σώσαμε.
Στὴν ἀρχή χτύπησαν τὴν γλῶσσα μας…. Ὄχι ἄμεσα.. Ἀλλὰ τὴν χτύπησαν…Ἔκοψαν τόνους καὶ πνεύματα καὶ ξαφνικά ἔπαψαν οἱ λέξεις στὸ χαρτί νὰ δεικνύουν τὴν ῥίζα τους!!!Πότισαν μὲ τὸ ὑβρίδιό τους τὰ παιδιά μας καὶ σιγά σιγά ἐτοῦτα ἔπιασαν νὰ χάνουν τὸ τραγούδι ἀπό τὴν λαλιά τους!!! Ὓπουλα πράγματα αὐτὰ…Πολὺ ὕπουλα!!!
Μετὰ χτύπησαν τὴν ἱστορία καὶ τὴν μνήμη μας, μέσῳ τῶν παιδιῶν μας πάλι….Τραγικό!!!!Στὴν Σμύρνη, εἶπαν, ἔγινε συνωστισμός…Ὁ Πόντος εἶναι μύθος…Ἡ Μικρά Ἀσία, τὸ ἕνα πόδι ποὺ στήριζε πάντα τὸν γίγαντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, δὲν ὑφίστατο ΠΟΤΕ!!!!! Ἔτσι μᾶς εἶπαν!!!! Ὁ Ἑλληνισμός, κατ’ αὐτοὺς γεννήθηκε χωλός!!! Σκεπτικοί καί πονεμένοι, παρακολουθούσαμε τὰ τεκταινόμενα, ἀδύναμοι νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ τήν σωστὴ καταγραφὴ τῶν γεγονότων…Κάποιες λίγες φωνές πνίγηκαν μέσα στὶς κραυγές τῶν πολιτικάντηδων καὶ τοῦ προοδευτισμοῦ(;;;;;;;;) Κι ἐκεῖ καταλάβαμε, μᾶλλον ἀργὰ πλέον, ὅτι ἡ πραγματική μας ἅλωσις εἶχε γίνει ΕΔΩ, στὴν δεύτερη πατρίδα!!!! Καὶ τότε πιὰ σκύψαμε τὸ κεφάλι γιὰ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!! Γονατίσαμε γιὰ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ!!! Ποιοί; Ἐμεῖς, οἱ Πόντιοι Ἕλληνες ποὺ ἤμασταν ζωντανά κομμάτια μνήμης μέσα σὲ μίαν κοινωνία ἰσοπεδωμένη…
Κυριακή Παπαδοπούλου, (ἀπόσπασμα)
ΠΗΓΗ:
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ,
No comments:
Post a Comment