Ε. ΛΩΡΙΤΟΥ,Η ΝΟΣΗΡΗ “ΥΠΑΚΟΗ” ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

 Η ΝΟΣΗΡΗ “ΥΠΑΚΟΗ” ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ

Της κ. Ελένης Λωρίτου

=====

Μία νοσηρότητα των λεγομένων πνευματικών συνάξεων είναι η εργαλειοποίηση των αρετών. Ειδικά η αρετή της “υπακοής” έχει υποστεί τα πάνδεινα η καημένη. Έχει γίνει βραχίων επιβολής αντί του ελεύθερου και αβίαστου σεβασμού, μέσον διεισδύσεως στην συνείδηση του εξομολογουμένου, τρόπος καταλύσεως και ισοπεδώσεως της προσωπικότητος, ο πρώτος υπεύθυνος για την παραγωγή των λεγομένων “ευλαβών βλαμμένων”. 

“Τα μεταξωτά νύχια χρειάζονται και μεταξωτά δάκτυλα”, για να παραφράσω την λαϊκή παροιμία και βγάλει σπυριά ο Τελεβάντος και ο κάθε ευσεβής άνθρωπος. 

Αλλοιώς ο υποτίθεται πνευματικός χώνει με μεταξωτό τρόπο τα νύχια του στην καρδιά, στην ψυχή, στην συνείδηση, στις σάρκες του εξομολογουμένου. 

Οι αρετές είναι νύχια που βγάζουν από την καρδιά την αμαρτία και δεν την ξεραίνουν 

από την ομορφιά της.

Αυτό δεν είναι “υπακοή" αλλά αγυρτεία και παραμόρφωση του κατόπτρου του Θεού που ονομάζεται κατ’ εικόνα! 

Τότε πώς είναι δυνατόν η Ρίτσα -π.χ. λέμε τώρα-, όταν μιά ζωή της πιπίλιζαν το μυαλό με την υπακοή, όταν έγινε δικαστίνα και θα έπρεπε να αποδώσει δικαιοσύνη να μην κάνει υπακοή στον πνευματικό και ο πνευματικός θεαρέστως στον επίσκοπο και έτσι ο επίσκοπος να διαθέτει τον μακρύ του και μεταξωτό βραχίωνα στην δικαιοσύνη! 

Λέμε τώρα! Έτσι Ρίτσα; 

Θα σταματήσει πιά αυτή η αλητεία με την “υπακοή”; Άνθρωποι πανούργοι και αετονύχηδες έχουν καταστρέψει και γελοιοποιήσει το εξομολογητήρι και κατ' επέκτασιν η νοσηρότητα αποτυπώνεται κατα συρροή στην εκκλησιαστική ζωή! 

Όπου ακούει κανείς πολύ “υπακοή” να τρέχει μακρυά! Θα πρέπει να μυρίζεται αν πρόκειται για ευωδία αγιότητος ή μπόχα νοσηρότητος. 

Τώρα γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά! Έλα μου ντέ!