ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του κ. Λέων Μπρανγκ

=====

Ἡ ἐπίσημη ἔναρξη τοῦ φαινομένου (του Οικουμενισμου) στὴ ἐποχὴ μας ἔγινε στὸ χῶρο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τὸ 1902 μὲ τὴν ἐγκύκλιο τοῦ Πατριάρχη Ἰωακεὶμ Γ΄, ὁ ὁποῖος, ἀπευθυνόμενος πρὸς τὶς ἄλλες αὐτοκέφαλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, κάνει λόγο γιὰ τὴν ἀνάγκη «ἐξευρέσεως σημείων συναντήσεως καὶ ἐπαφῆς πρὸς τὰς ἄλλας Ἐκκλησίας» μὲ σκοπὸ νὰ βρεθεῖ «πεδίον ὁμαλῆς φιλικῆς ἀμοιβαίας προσπελάσεως». 

Μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, τὸ 1920, τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ἀπευθύνεται μὲ συνοδικὸ Διάγγελμα «πρὸς τὰς ἀπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», θεωρῶντας, μάλιστα, αὐτὲς τὶς Ἐκκλησίες ὄχι ὡς «ξένας καὶ ἀλλοτρίας, ἀλλ’ ὡς συγγενεῖς καὶ οἰκείας ἐν Χριστῷ». 

Ἀκολουθεῖ τὸ 1948 ἡ συμμετοχὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ὡς ἱδρυτικῶν μελῶν στὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ), ἑνὸς βασικὰ προτεσταντικοῦ Ὀργανισμοῦ, στὸν ὁποῖο οἱ Ὀρθόδοξοι μὲ τὴν συμμετοχή τους ἔδωσαν παγκόσμιο χαρακτῆρα – ἀφοῦ τὸ Βατικανὸ ἀρνήθηκε τὴ συμμετοχή του καὶ ἀποστέλλει μόνο παρατηρητές. Οἱ ἄλλες Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες μετὰ ἀπὸ μιὰ πρώτη ἀντίσταση στὸ συνέδριο τῆς Μόσχας τὸ 1948, ὅπου διακήρυξαν τὴν ἀλήθεια τῆς Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, ἐντάχθηκαν καὶ αὐτὲς σύντομα στὸ Συμβούλιο αὐτό. 

Ἡ προδοσία αὐτὴ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας ἐνισχύεται ἀκόμα περισσότερο τὴ δεκαετία τοῦ 60 μὲ τὴν ἄνοδο τοῦ Ἀθηναγόρα στὸν πατριαρχικὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Τὸν Ὀκτώβριο τοῦ 1967, ὅταν ἐπισκέπτεται τὸν Πάπα στὸ Βατικανό, τονίζει στὴν προσφώνησή του, ὅτι τόσο οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς ὅσο καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας εἶναι φορεῖς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ διατηροῦν τὴν Ἀποστολικὴ Διαδοχή, γιὰ νὰ καταλήξει μὲ τὰ ἑξῆς λόγια: «Πλησίον τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, παρὰ τῇ Ἁγίᾳ Τραπέζῃ, ἑτοιμαζόμεθα καρδίᾳ καὶ πνεύματι νὰ πορευθῶμεν πρὸς τὴν κοινὴν Εὐχαριστίαν». 

Ἔπειτα, ἐπὶ τῶν Πατριαρχῶν Δημητρίου καὶ κυρίως Βαρθολομαίου συνεχίζεται καὶ ἐπαυξάνεται αὐτὴ ἡ γραμμὴ τοῦ οἰκουμενισμοῦ. Αὐτὸ στὶς μέρες μας ἐκφράζεται στὴν πράξη στὸν χῶρο τῆς Γερμανίας π.χ. μὲ τὴ δήλωση τοῦ Μαγδενβούργου (2007). Στὸ πλαίσιο μιᾶς οἰκουμενιστικῆς συμπροσευχῆς στὸ Καθεδρικὸ Ναὸ τοῦ Μαγδενβούργου ἐκπρόσωποι 11 “Ἐκκλησιῶν” ὑπέγραψαν ἕνα κοινὸ κείμενο μὲ τὸ ὁποῖο ἀναγνωρίζουν ἐπίσημα μεταξύ τους τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. 

Μία ἀπὸ αὐτὲς τὶς «Ἐκκλησίες» εἶναι καὶ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὴν Γερμανία, ἡ ὁποία συγκροτεῖται ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο καὶ τὰ Πατριαρχεῖα τῆς Ἀντιοχείας, Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας καὶ Γεωργίας. Μόνο το Πατριαρχεῖο  τῆς Ρωσίας ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπέσυρε τὴν ὑπογραφή του. Οἱ συμπροσευχὲς ἔχουν γίνει πλέον κοινὴ συνείδηση ἀνάμεσα στοὺς πιστούς τῶν διαφόρων Ὁμολογιῶν, τόσο στὶς οἰκουμενιστικὲς συναντήσεις ὅσο καὶ σὲ καθιερωμένες ἡμερομηνίες, ὅπως εἶναι λ.χ. ἡ «Ἡμέρα τῆς δημιουργίας» (1η Κυριακή του Σεπτεμβρίου) καὶ ἡ «Ἑβδομάδα προσευχῆς γιὰ τὴν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν» ποὺ ἔχει ὁριστεῖ ἀπὸ τὸ ΠΣΕ στὸ Βόρειο ἠμισφαίριο τῆς γῆς γιὰ τὶς 18-25 Ἰανουαρίου καὶ στὸ Νότιο ἡμισφαίριο τὴν Πεντηκοστή. Ἡ Σύνοδος τῶν Ὀρθοδόξων Ἐπισκόπων στὴν Γερμανία σὲ κείμενο τῆς ἐπίσημης ἰστοσελίδας της δὲν βλέπει τίποτε τὸ ἐπιλήψιμο ἀπὸ δογματικῆς καὶ κανονικῆς πλευρᾶς στὶς συμπροσευχὲς αὐτές. Ἁπλῶς γιὰ καθαρὰ ποιμαντικοὺς λόγους καὶ ἀποφυγὴ σκανδαλισμοῦ συνιστᾶ στοὺς κληρικοὺς κατὰ τὶς συμπροσευχὲς νὰ μὴ φοροῦν ἄμφια ἀλλὰ μόνο τὸ ράσο. (Βλ. http://www.obkd.de/Texte/BetenInOekumenischerPerspektive.pdf)

ΠΗΓΗ:

Ενοριακή ευλογία