ΜΑΡΤΥΡΙΟ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ

ΜΑΡΤΥΡΙΟ, ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Ο αρχιμ. Δανιήλ Αεράκης σε άρθρο του θίγει το θέμα του μαρτυρίου των ετεροδόξων, αναφερόμενος στο ότι στις 15 Φεβρουαρίου 21 Κόπτες σφαγιάστηκαν ανηλεώς από τους μωαμεθανούς στη Λιβύη και προηγουμένως άλλοι 45, προφανώς μονοφυσίτες ή νεστοριανοί, στο Ιράκ. Σίγουρα το θέμα είναι εξόχως ενδιαφέρον και τα βάσανα και οι εν ψυχρώ εκτελέσεις των ανθρώπων αυτών, μιλώ για τους ετερόδοξους χριστιανούς της Μ. Ανατολής κι όχι μόνο, είναι γεγονότα φρικιαστικά, που στεναχωρούν και γεμίζουν με αποτροπιασμό καθε άνθρωπο. Όλοι οι άνθρωποι, άνεξάρτητα από την πίστη τους, έχουν αδιακρίτως το δικαίωμα της ζωής και κανένας δεν μπορεί να τους την αφαιρεί. Οι αιμοδιψείς αυτοί δολοφόνοι του «Προφήτη» μόνο από αρρωστημένα μυαλά μπορουν να δικαιώνονται. 

Όμως ο Πανοσιολογιώτατος με σπουδή και χωρίς καμμιά επιφυλαξη προχώρησε ένα βήμα παραπέρα: στην αγιοποίηση αυτών των ανθρώπων. Μάλιστα δεν διστάζει να μας πει ότι το χωρίο «ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες δια της πίστεως» (Εβρ. ια΄39) ταιριάζει απολύτως στην περίπτωση τους. Με όλο το σέβας, δεν θα συμφωνήσω με τον π. Δανιήλ. Κι εξηγώ πού εστιάζεται η διαφωνία μου. 

Οι άνθρωποι αυτοί, οι Κόπτες (δηλαδή Αιγύπτιοι μονοφυσίτες), έχουν φύγει από την Εκκλησία από  το 451 μ.Χ.. Δέχεται ο Πανοσιολογιώτατος ότι υπάρχουν εκτός Εκκλησίας Άγιοι μαρτυρες; Αν η απάντησή του είναι θετική πρέπει να σπεύσει να αγιοποιήσει όλους τους ανά τους αιώνας αιρετικούς, οι οποίοι πέθαναν στα χέρια, είτε μωαμεθανών, είτε ειδωλολατρών, είτε αθέων, είτε άλλων αιρετικών (λ.χ. προτεσταντών που σφαγιάστηκαν από παπικούς ή παπικών που πέθαναν στα χέρια προτεσταντών κ.ο.κ.). Άλλο συμπάθεια προς τους σφαγιασθέντες αδίκως κι αναιτίως κι άλλο η αγιοποίηση και το φωτοστέφανο του μαρτυρίου. 

Όπως αναφέρουν οι ειδήσεις οι Αρμένιοι μονοφυσίτες ετοιμάζονται να αγιοποιήσουν όλα τα συμπαθή θύματα της τουρκικής θηριωδίας του 1915 που συμποσούνται σε ενάμισυ εκατομμύριο. Είναι έτοιμος να το δεχθεί αυτό π. Δανιήλ; 

Δεν φτάνει που προχωρεί τόσο πολύ, που μεταίρει «όρια αιώνια» αλλά και,προλαμβάνοντας κάθε διαφωνία επί του θέματος, δογματίζει: «Ας μη ρωτήσει κανείς αν ήταν ορθόδοξοι οι σφαγιασθέντες. Μήπως το αίμα του μαρτυρίου για την πίστη του Χριστού κάνει διακρίσεις»; Aντί άλλης απαντήσεως ρωτούμε με τη σειρά μας: γιατί για να μπούμε στη βασιλεία του Θεού χρειάζεται να είμαστε «εν αρεταίς εκλάμποντες και πίστει ορθή»; (υμνολογία της Μ. Τρίτης). Γιατί ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει ότι ούτε το αίμα του μαρτυρίου δεν μπορεί να σβήσει την αμαρτία του σχίσματος (πολλώ μάλλον της αιρέσεως); Γιατί ψάλλουμε τότε: «Άγιοι μάρτυρες οι καλώς αθλήσαντες και στεφανωθέντες»; 

Τέλος λόγου. Τα θύματα των μωαμεθανών είναι άξια κάθε συμπάθειας και ανεπιφύλακτα οι φρικιαστικές εκτελέσεις πραξεις καταδικαστέες. Όμως εκτός Εκκλησίας δεν υπάρχουν Άγιοι. Σίγουρα, όμως, θα συμφωνήσω με τον Πανοσιολογιώτατο στην απόλυτη καταδίκη του εγκλήματος των εκτρώσεων.