Η “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ” ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Π. ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

Η “ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ” ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Π. ΙΩΑΝΝΟΥ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΥ

========

Θεμιτὸς προβληματισμὸς (ἢ ἀκόμα καὶ δημόσια «ἐξαγόρευση λογισμῶν») τὸ παρὸν ἄρθρο, σχετικὸ μὲ τὴν ὁμιλία τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου κ. Ἱεροθέου στό 2ο Συμπόσιο Νοσηλευτικῆς Ὀγκολογίας στό ΓΝΑ τό φθινόπωρο τοῦ 2013 μέ θέμα «Θεραπευτικές δυνατότητες τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας», ἡ ὁποία ὁμιλία ἀφήνει μερικὰ κενά.

Ἤδη ἡ «ΧΡ. ΒΙΒΛΙΟΓΡ.» παρουσιάζοντας ἀποσπάσματα τῆς σχετικῆς ὁμιλίας στὶς 15.01.2014 (βλ. σχετ.: ΕΝΑ ΗΡΩΑΣ 13 ΕΤΩΝ ΜΕ ΚΑΡΚΙΝΟ ΠΟΥ ΝΙΚΗΣΕ ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ ΤΟΝ ΦΟΒΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ «Μόνο ὁ ἀβάσταχτος, ὁ βαθύς πόνος φέρνει τήν ἀναγέννηση, τό νέο ἄνθρωπο». καθὼς καὶ παλαιότερη ἀνάρτηση ἀπὸ 26.08.13: ΜΙΑ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ (καὶ συγκλονιστικὴ μαρτυρία) ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΚΙΝΟ «Ὁ πόνος ὁ βαθὺς εἶναι λυτρωτικός. Σὰν καυτὸ σίδερο στὰ σωθικά σου, λιώνει τὸν ἐγωϊσμό σου. Ἀποτεφρώνει ἐπιθυμίες καὶ κοσμικὰ θέλω».) προβληματισμένη ΚΑΛΟΠΡΟΑΙΡΕΤΑ παρατηροῦσε τὰ ἑξῆς: «Ἔκπληξη προκαλεῖται καὶ ἐρώτημα ἐγείρεται στὴν κατωτέρω περίπτωση γιὰ τὸ ὅτι δὲν ὑπάρχει ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΜΕΤΑΛΗΨΗ ΤΩΝ ΑΧΡΑΝΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ! Ἐνδεχομένως νὰ ἀναφέρεται στὸ ἐν λόγῳ βιβλίο (ὑπὸ τόν τίτλο «Ὑπόσχεση»), ἀλλὰ ἡ ΚΥΡΙΩΣ “θεραπευτικὴ δυνατότητα” τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι ἆραγε ὁ Χριστός;! Αὐτὸς δὲν εἶναι τὸ “περιεχόμενο” καὶ ὁ “σκοπὸς” τῆς “νηπτικῆς ἐργασίας”;».

Ὁ συντάκτης λοιπὸν τοῦ κατωτέρω ἄρθρου νομίμως διερωτᾶται, πῶς συμβαίνει «ἀπό τά γραφόμενα τῆς πονεμένης αὐτῆς μητέρας – καί εἶναι πόνος ἀβάσταχτος νά χάνεις τό παιδί σου– νὰ ἀπουσιάζει ὁ Χριστός, ἡ Παναγία καί οἱ Ἅγιοι, ἡ ἐπίσκεψις ἑνός ἱερέως καί ἡ μετοχή τοῦ παιδιοῦ στή Θεία Εὐχαριστία, κάποια ἀναφορά στήν αἰώνια ζωή…» καὶ συγχρόνως νὰ «πλεονάζει ὁ “ἑαυτός”, ἡ “ἀληθινή γνώση”, “ἡ προσωπική ἐνδοσκόπηση” καί τά “πνευματικά μονοπάτια”. Ὅλα αὐτά δυστυχῶς, τοὐλάχιστον ὅπως γράφονται, παραπέμπουν στήν ὁρολογία, στίς ἰδέες καί τά πιστεύματα τῆς Ν. Ἐποχῆς».

Ὄντως εἶναι ἠχηρὴ ἡ ἀπουσία οἱασδήποτε ἀναφορᾶς στὴν Θ. Μετάληψη. Πιθανὸν νὰ ἐξυπονοεῖται.…! Πάντως μιὰ διευκρίνιση ἐπ᾽ αὐτοῦ θὰ κρινόταν ἀναγκαία, γιὰ τὴν…«ἀνάπαυση» τῶν λογισμῶν.

Τὸ «ὀρθόδοξο ψυχοθεραπευτικὸ μοντέλο» θὰ μποροῦσε νὰ συνοψισθεῖ στὸ ἑξῆς, ποὺ τονίζεται στὸ κατωτέρω ἄρθρο: «ἔχουμε ἀνάγκη ὄχι νά πεθάνουμε ἤρεμα ἀλλά νά ζήσουμε αἰώνια». Πράγματι οι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Θεὸ «ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα καὶ εἰρηνικὰ τέλη», ἀλλὰ μαζὶ δὲν παραλείπουμε νὰ ζητήσουμε καὶ «καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ»!