Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ

Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΙΡΕΣΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Λίγοι δυστυχώς γράφουν για τις αιρέσεις - και μάλιστα τις σύγχρονες αιρέσεις - συστηματικά για να διαφωτίσουν το ποίμνιο της Εκκλησίας.

Οι περισσότεροι “αγρόν ηγόρασαν και ζεύγη βοών πέντε”.

Ο Ομολογητής Αρχιμανδρίτης Ιωήλ Κωνστάνταρος όμως - ανάστημα του αείμνηστου Κονίτσης Σεβαστιανού - έχει άλλο φρόνημα. Τον έχει διαμορφώσει διαφορετική παράδοση που δεν δέχεται συμβιβασμό εις τα της πίστεως.

Mε αφορμή την εορτή της Εκκλησίας μας για τους Αγίους Πατέρες της Α΄Οικουμενικής Συνόδου μιλά για τον αιρετικό χαρακτήρα του Παπισμού, όπως σαφώς διατυπώνεται στην Οικουμενική Σύνοδο που δικαίωσε τον Μέγα Φώτιο και στις συνόδους που δικαίωσαν τον Αγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και τους Ησυχαστές.

Φυσικά οι Παπικοί είναι καταδικασμένοι προκαταβολικά οριστικά και αμετάκλητα από τη Β΄Οικουμενική Σύνοδο, η οποία αναθεματίζει όσους προσθέτουν ή αφαιρούν το παραμικρό - όπως λ.χ. το filioque - στο Σύμβολο της Πίστεως.

Οσο για την εγκυρότητα των μυστηρίων των Παπικών μιλάμε για ανέκδοτα.

Είναι σαν να λέμε ότι μια παράνομη τράπεζα εκδίδει νόμιμο νόμισμα.!!!

Αλλη υπόθεση αν κάποια νόμιμη τράπεζα την αγοράσει σε κάποια στιγμή και θεωρήσει τις καταθέσεις νόμιμες με το δικό της αντίκρυσμα σε χρυσό.

Τα μυστήρια των αιρετικών και των σχισματικών είναι εξ ορισμού άκυρα.

Η Εκκλησία όμως ΟΤΑΝ μετανοήσουν οι αιρετικοί και αναβαπτιστούν, όπως ορίζει η ακρίβεια, ή γίνουν δεκτοί κατ' οικονομίαν με το χρίσμα, εφαρμόζει όποια λύση οικονομίας θέλει για τα μυστήρια που τέλεσαν οι αιρετικοί πριν μετανοήσουν. Αναγνωρίζει λ.χ. τους γάμους που τελέστηκαν κτλ..

Ακουέτωσαν ταύτα οι οπαδοί της “Βαπτισματικής θεολογίας”, οι οποίοι δεν εννοούν να καταλάβουν - ή μάλλον προσποιούνται ότι δεν μπορούν να καταλάβουν - ότι άλλο πράγμα είναι να αναγνωρίζεις per se έγκυρα τα μυστήρια των Παπικών και άλλο να τα αναγνωρίζει η Εκκλησία κατ’ οικονομίαν ΟΤΑΝ επιστρέφουν εν μετανοία από την αίρεση.

Αυτό λένε οι Ιεροί Κανόνες και αυτά μαρτυρεί η Εκκλησιαστική Ιστορία.

Αντε να πείσεις τώρα τους Οικουμενιστές, οι οποίοι, αντί την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και των Αγίων Πατέρων, ακολουθούν την κακόδοξη παράδοση του "Μεγάλου Αθηναγόρου", όπως τον χαρακτήριζε ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής κυρός Ιάκωβος (Κουκούζης), η οποία επικυρώθηκε με την αιρετική για την Ορθοδοξία Συμφωνία του Μπαλαμάντ, που αναγνωρίζει ως έγκυρα τα μυστήρια των Λατίνων.

Παραθέτουμε στη συνέχεια αποσπάσματα από το κήρυγμα του Ομολογητή Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου που μας έδωσαν την αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου:

“Δεν είναι όπως ορισμένοι ισχυρίζονται η απόφαση της Οικ. Συνόδου και γενικώτερα της Συνόδου που ορθοτομεί, θέμα αριθμητικής πλειοψηφίας των μελών. Το πρώτο και βασικό επί της ουσίας είναι το ποια είναι τα μέλη που την απαρτίζουν. Δηλ. εμφορούνται τα μέλη της Συνόδου από την αυθεντική Εκκλησιαστική ζωή με όλες τις ευλογημένες παραμέτρους του όρου «Εκκλησιαστική ζωή»;

Στοιχούν στην ευλογημένη γραμμή της Αποστολικής παραδόσεως και του αυθεντικού Πατερικού τρόπου ζωής; Εάν ναι, εάν δηλ. είναι φορείς της ζωντανής παραδόσεως, τότε τα αποτελέσματα είναι θετικά. Τα αποτελέσματα είναι Αγιοπνευματικά και τούτο διότι τα μέλη είναι φορείς του Αγίου Πνεύματος.

Στην αντίθετη περίπτωση, όσα κι αν είναι τα μέλη που απαρτίζουν την σύνοδο, όσες αυτοκρατορικές-πολιτικές περιφρουρήσεις κι αν διαθέτουν, όσα από κοσμικής απόψεως «πλεονεκτήματα» κι αν τις ενισχύουν, τα αποτελέσματα είναι αρνητικά και απαράδεκτα από το σύνολο του Εκκλησιαστικού Σώματος.

Και πάλι η ιστορία έχει πολλά να μας διδάξει επί του συγκεκριμένου θέματος, με κλασσική την περίπτωση της χαρακτηριζομένης από τους πιστούς – το σύνολον δηλ της Εκκλησίας, ως «ληστρικής συνόδου» (Έφεσος 449 μ.Χ), όσο και με την χαρακτηριστική περίπτωση της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-39), που φαινόταν να διατηρεί τους εξωτερικούς τύπους της Συνόδου. Τελικώς ξέπεσε, ακριβώς διότι απουσίαζε η αλήθεια από τις αποφάσεις της. 

Και από την άποψη αυτή, φαίνεται καθαρά πόσο έξω πέφτουν όσοι θέτουν με περισσή αφέλεια το ερώτημα: «μα ποιά Οικουμενική Σύνοδο έχει χαρακτηρίσει τους παπικούς σαν αιρετικούς»; Βεβαίως θα μπορούσε κανείς να απαντήσει με μια ανάλογη ερώτηση του αυτού χαμηλού επιπέδου: «και ποιά Οικουμενική Σύνοδος έχει χαρακτηρίσει ως αιρετικούς τους προτεστάντες που τους θεωρείτε αιρετικούς»; Αλλά θέτουμε και το εξής ερώτημα: «ζητάτε επίσημες καταδικαστικές αποφάσεις για τους αιρετικούς από Οικουμενικές Συνόδους»; Πολύ καλά. Τότε γιατί δείχνετε ασυνέπεια και τους μονοφυσίτες-αντιχαλκηδονίους τους αποχαρακτηρίσατε από αιρετικούς, πράγμα που όχι μόνο μία Οικουμενική Σύνοδος έχει αποφασίσει, και τώρα τους χαρακτηρίζετε ως δήθεν «ανατολικούς Ορθοδόξους» και ως «αυθεντική Εκκλησία»;

Αγνοούν φαίνεται όσοι, τους έχει προσβάλλει η λέπρα του οικουμενισμού, αγνοούν τις Οικουμενικού χαρακτήρα Συνόδους, τόσο επί Φωτίου, όσο και επί Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπου εκεί λύεται οριστικώς το θέμα και αν και κατά πόσο ο παπισμός είναι αίρεση.

Και δίδεται στο σημείο αυτό η ευκαιρία να επαναλάβουμε αυτό που τόνιζε τόσο ο μεγάλος δογματολόγος, ο όσιος πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς, όσο και αρκετοί ημέτεροι, διακρινόμενοι τόσο για την αγιότητα βίου όσο και την αρίστη θεολογική τους κατάρτιση, πρωτοστατούντος του αειμνήστου θεοφόρου γέροντος Επιφανίου Θεοδωροπούλου, ότι η μέλλουσα πανορθόδοξος Σύνοδος, εάν όντως είναι αυθεντική, θα αποδειχθεί με το να κηρύξει ως Οικουμενικές, ως Η΄ αυτή του Μ. Φωτίου 879-880 και ως Θ΄ του κήρυκος της χάριτος, αγίου Γρηγορίου του Παλαμά 1341, δοθέντος ότι ουδεμία σύνοδος ανεκήρυξε εαυτόν ως οικουμενική. Η επομένη αυθεντική, με τις προδιαγραφές που ήδη αναπτύξαμε, επικυρώνει έτι άπαξ τις αποφάσεις της προηγουμένης, αφού βεβαίως ετηρήθησαν οι όροι της αληθείας, δηλ. σύγκλισης, σύστασης και αποφάσεις Συνόδου.

Να προστεθεί δε επί του αφελούς ερωτήματος, κατά πόσο δηλαδή οι παπικοί είναι αιρετικοί, ότι αιρετικός, δεν είναι μόνο αυτός ο οποίος φέρει και διδάσκει νέες κακοδοξίες (και έχει φέρει αρκετές τέτοιες ο ''αλάθητος'' πάπας), αλλά αιρετικός είναι και αυτός ο οποίος αλλοιώνει το Ιερό Σύμβολο της πίστεως, προσθέτοντας εν προκειμένω την κακοδοξία του filioque.

Στη συνείδηση λοιπόν των πραγματικών Αγίων και όχι των «κατ΄ ευφημισμόν και κατά το πρωτόκολλον», αλλά των όντως Αγίων, που κατευθύνουν το ποίμνιο, και που η γνώμη τους στηρίζει τις Συνοδικές αποφάσεις ή αντιθέτως τις απορρίπτει, με αποτέλεσμα να ξεπέφτουν ή να χαρακτηρίζονται ως ληστρικές, ο παπισμός είναι όχι απλώς αίρεση αλλά παναίρεση!

Είμαστε βέβαιοι ότι την Εκκλησία του Χριστού δεν την κατευθύνει η πολιτική σκοπιμότητα, ούτε την δυναμική εν αληθεία πορεία της τη σηματοδοτούν τα ποικίλα παραρτήματα του Π.Σ.Ε. με τις τεχνητές πλειοψηφίες, τα ποικίλα marketing και τα δογματικά lifting.

Την πορεία της Εκκλησίας Του, σε κάθε εποχή την κατευθύνει ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, μέσω των αυθεντικών και Αγίων ποιμένων, των οποίων είθε η ευχή να μας συνοδεύει πάντοτε.