ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ή ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ;

ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ή ΧΡ. ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Λέγει ο Οσιος Ιουστίνος Πόποβιτς:

“Ἡ ἁμαρτία δημιουργεῖ μέσα μας δικό της κόσμο, δημιουργεῖ μέσα μας δική της φιλοσοφία, δική της ἀντίληψι γιὰ τὸν κόσμο. Ἡ ἁμαρτία ἐπιδιώκει νὰ καταλάβη τὴν θέσι τοῦ Θεοῦ στὴν ψυχή σου, τὴν θέσι τῆς Εἰκόνος τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ θέλει νὰ κάνη ἡ ἁμαρτία. Ο διάβολος ἀγωνίζεται διὰ μέσου τῆς ἁμαρτίας νὰ δημιουργήση μέσα σου καὶ μέσα μου τὴν δική του εἰκόνα. Διότι ἡ ἁμαρτία πάντοτε ὁμοιάζει στὸν διάβολο. Πάντοτε, ὅταν τὴν ἐναγκαλιζόμαστε, τυπώνει σιγὰ-σιγὰ στὴν ψυχή μας τὴν δική του σκοτισμένη μορφή. Ἔτσι, μὲ τὴν ἁμαρτία, μὲ τὴν ἔξι στὴν ἁμαρτία, μορφώνεται μέσα μας ἕνα ἄλλο ἐγώ, μία ἄλλη ψυχή, ἕνας ἄλλος ἑαυτός, ἐκεῖνος ὁ ἑαυτός, τὸν ὁποῖο ζητεῖ ὁ Κύριος νὰ ἀπαρνηθοῦμ. Βίασε τὸν ἑαυτό σου σὲ κάθε καλὸ καὶ ὁ Ἀγαθὸς Κύριος θὰ σοὺ δώση τὴν δύναμι τῆς Ἀναστάσεως, ὥστε νὰ πορεύεσαι ἀπὸ τὴν μεγαλύτερη θλίψι στὴν μικρότερη καὶ ἀπὸ τὴν μικρότερη χαρὰ στὴν μεγαλύτερη χαρά. Νὰ βαδίζουμε ὅλοι πρὸς τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν, ἕως ὅτου μπορέσουμε νὰ ποῦμε μὲ τὴν Χάρι τοῦ Θεοῦ καὶ ἐμεῖς: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, δὲν ζῶ πλέον ἐγώ· ἐσὺ ζῆς μέσα μου διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῶν ἁγίων ἀρετῶν». 

Λέγει ο κ. Γιανναράς:

“Ἡ διαφορὰ τῶν ἐπιτευγμάτων ποὺ προϋποθέτει ἡ πρόσβαση στὸν κοινὸ στόχο (τὴν καταναλωτικὴ εὐωχία) διαφοροποιεῖ καὶ τοὺς Εὐρωπαίους σὲ δύο περιπτώσεις, δύο κατηγορίες: Ὄχι σὲ Βόρειους καὶ Νότιους, ἀλλὰ στοὺς λαοὺς ποὺ γέννησαν τὸ ἀτομοκεντρικὸ «παράδειγμα» καὶ σὲ κοινωνίες ποὺ μιμοῦνται τὸ «παράδειγμα» – δὲν τὸ ἐπέλεξαν γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὶς ἀνάγκες τους, ὑπέταξαν τὶς ἀνάγκες τους στὴ μίμησή του. Σοβαροί, ἔγκυροι οἰκονομολόγοι, ἀμερόληπτοι πολιτικοὶ ἀναλυτές, ἀπροκατάληπτοι πολύπειροι γνῶστες τοῦ διεθνοῦς «συστήματος», μὲ τίμιο, ἀφτιασίδωτο λόγο, ἐξορκίζουν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴν Κύπρο νὰ ἐγκαταλείψουν ἀμέσως, τὰ ταχύτερο δυνατό, τὴν Εὐρωζώνη: Τὸ εὐρὼ εἶναι νόμισμα «σκληρό», προϋποθέτει κρατικοὺς μηχανισμοὺς καὶ συλλογικὲς συμπεριφορὲς μὲ ἄκρα πειθάρχηση στὸν ὀρθολογικὸ ὠφελιμισμὸ καὶ στὴν παραγωγικότητα ὡς αὐταξία. Καὶ αὐτὰ τὰ προαπαιτούμενα γεννῶνται μὲ ἱστορικοὺς ἐθισμοὺς αἰώνων στὸν ρωμαιοκαθολικὸ νομικισμὸ καὶ στὴν πουριτανικὴ ἠθική.

Κάποιοι μεσογειακοὶ λαοὶ ἢ Μεσανατολίτες δυσκολεύονται μὲ τοὺς ὅρους τοῦ παιχνιδιοῦ ποὺ προϋποθέτει τὸ εὐρώ. Ὄχι γιατί τοὺς ξεμυαλίζει ἡ ἡλιοφάνεια τοῦ Νότου, ἀλλὰ ἐπειδὴ στὸ δικό τους ἀσυνείδητο μοιάζει νὰ σώζονται παραχωμένες προτεραιότητες ἀναγκῶν ἄλλες, μακραίωνες ἐθισμοὶ σὲ στόχους ποὺ ἀπηχοῦν τὴ συνοχὴ τῆς ἄλλοτε ἑλληνορωμαϊκῆς «οἰκουμένης». Ξεχνᾶμε ὅτι ἡ ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας γνώρισε δύο καὶ μόνο πολιτισμικὰ «παραδείγματα»: Τὸ ἑλληνικὸ κοινωνιοκεντρικό, θεμελιωμένο στὸ «κοινωνεῖν-ἀληθεύειν», στὴν κοινωνικὴ ἐπαλήθευση τῆς γνώσης καὶ στὴν «πολιτικὴ» πραγμάτωση τοῦ «ἀληθοῦς». Ἡ μεταρωμαϊκὴ βαρβαρικὴ Δύση γέννησε τὸ ἀτομοκεντρικὸ «παράδειγμα», μὲ θεμέλιο τὴ χρησιμοθηρία, κριτήριο ἀλήθειας τὴν ὠφελιμότητα. Ἡ τραγωδία τῆς Εὐρώπης σήμερα εἶναι ὅτι τὸ ἀτομοκεντρικὸ «παράδειγμα» (ὁ πολιτισμὸς μὲ τὴν ἀκαταμάχητη δυναμικὴ τῶν ἐνστικτωδῶν ἐνορμήσεων αὐτοσυντήρησης, κυριαρχίας, ἡδονῆς) εἶναι μονόδρομος. Ἡ ἑλληνικὴ διαφορά, ἔστω καὶ ὡς ἀντίλογος, δὲν εἶναι μόνο ἄσαρκη ἱστορικά, εἶναι πιὰ καὶ ἐντελῶς ἀκατανόητη στὴν συντριπτικὴ πλειονότητα τῶν Εὐρωπαίων. Εἶναι τραγωδία γιὰ τὴν Εὐρώπη ὅτι δὲν ὑπάρχει πιὰ Ἑλλάδα.”

Οταν παραθέτουμε - χωρίς κριτικό σχόλιο - και τις δύο θέσεις που αντιφάσκουν απροκάλυπτα η μία την άλλη, - εκτός και αν δεν βλέπουν κάποιοι ότι αντιφάσκουν οπότε είμαι προθυμότατος να επανέλθω - δείχνει ότι είμαστε συγχυσμένοι και ως επακόλουθο συγχύζουμε τους αναγνώστες της εφημερίδας ή του ιστολογίου μας.

Νομίζω ότι επιβάλλεται για λόγους στοιχειώδους συνεπείας να πάρουμε την απόφαση. 

Αληθεύειν εστίν το κοινωνείν, όπως ισχυρίζεται ο κ. Γιανναράς;

Αλήθεια είναι η κοινωνία που πέτυχαν οι παγανιστές αρχαίοι Ελληνες ή η εν μετανοία ενχρίστωση του ανθρώπου για την οποία μιλά ο Οσιος Ιουστίνος Πόποβιτς, που σημαίνει οικείωση των Ευαγγελικών αρετών, των Ευαγγελικών ασκήσεων και των Ευαγγελικών μυστηρίων;

Δικαίωμά μας να πιστεύουμε το ένα ή το άλλο.

Αλλά δεν είναι δικαίωμά μας να συγχύζουμε τον περσοναλισμό του άθεου Χάιντεγκερ με την ανθρωπολογία της Εκκλησίας. 

Ούτε την εκκλησιολογία του ηγέτη της Προτεσταντικής Ορθοδοξίας Κάρλ Μπαρθ, με την εκκλησιολογία της Εκκλησίας. 

Ούτε να ταυτίζουμε τον Ευαγγελικό Νόμο με την εκκοσμίκευση και το Νεονικολαιτισμό και την ηθική του (liberal) "φιλελεύθερου" Προτεσταντισμού όταν συνοδεύεται μάλιστα με επίθεση εναντίον των Ιερών Κανόνων των Οικουμενικών Συνόδων, με παράλληλη επίθεση εναντίον της πίστης της Εκκλησίας στο Αειπάρθενο της Θεοτόκου και με την απαξίωση του μεγαλύτερου Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας μας τους τελευταίους αιώνες - του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου. 

Είναι αδιανόητο να ταυτίζουμε την 100% δυτική θεολογία του γενάρχη των εν Ελλάδι - και όχι μόνον - Νεορθοδόξων, κ. Γιανναρά, με τη θεολογία των Αγίων της Εκκλησίας.

Ο Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς βλέπει τον κόσμο θεανθρωποκεντρικά, με την εμπειρία των Αγίων και με τη δική του θεωτική εμπειρία. 

Ο κ. Χρ. Γιανναράς βλέπει τον κόσμο πολιτισμικά και στοχαστικά και συγχύζει την Εκκλησία, που συγκροτεί το Αγιο Πνεύμα, με την εκκλησία του δήμου της αρχαίας παγανιστικής Αθήνας.

Γι’ αυτό είναι κρίμα ορθόδοξα έντυπα, όπως ο “Ορθόδοξος Τύπος” ή αγωνιστικά ιστολόγια, όπως η "Χριστιανική Βιβλιογραφία", που πολεμούν τον Οικουμενισμό και τους νεωτερισμούς, να προβάλλουν τον κ. Γιανναρά και την πλανεμένη θεολογία του με τη γραφίδα μάλιστα του συναρχηγού του αντι-οικουμενιστικού αγώνα π. Γεωργίου Μεταλληνού ή με την άνευ σχολίων παράθεση κειμένων του κ. Γιανναρά, όπως συστηματικά κάνει ο π. Αθανάσιος Λαγουρός, στο ιστολόγιο "Χριστιανική Βιβλιογραφία".