ΗΡΕΜΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ή ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ;

ΗΡΕΜΗ ΔΥΝΑΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΚΟΙΜΗΘΗΚΕ ή ΝΑΥΑΓΙΟ ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===================

Διάβασα στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ ιδιαίτερα γλαφυρό κείμενο του κ. Νίκου Παπαχρήστου, που επιγράφει “Ο αδυσώπητος χρόνος, ο θάνατος και η απραξία…”:

“Η κοίμηση του τελευταίου των λεγομένων «Ιερωνυμικών» Μητροπολιτών πρ. Αττικής Νικοδήμου ήρθε να κλείσει ένα οδυνηρό κεφάλαιο στην σύγχρονη εκκλησιαστική ιστορία αυτού του τόπου. Δεν είναι η ώρα, ούτε ο τόπος να αποδοθεί το δίκαιο, ειδικά τώρα που ο Δικαιοκρίτης Χριστός είναι ο μόνος που  μπορεί να τους κρίνει, είναι όμως μια αφορμή για σκέψεις στο σύγχρονο ελληνικό εκκλησιαστικό «γίγνεσθαι».

Είναι πράγματι εκπληκτικό αν σκεφθεί κανείς ότι ο ρυθμιστής πολλών πραγμάτων στην ελλαδική Εκκλησία έχει αφεθεί να είναι ο θάνατος... 

Η παραίτηση του μακαριστού πλέον Αργολίδος δεν έγινε αποδεκτή όταν για πρώτη φορά υπεβλήθη, σαν να περιμέναμε το μοιραίο για να μην ταράξουμε τα λιμνάζοντα ύδατα και υπάρξουν και άλλες δύσκολες εκλογές στην πρόσφατη Ιεραρχία. 

Ο πρ. Αττικής  Νικόδημος έφυγε, αφού η Εκκλησία τον είχε ήδη θέσει στο περιθώριο προ καιρού, και τώρα περιμένουμε τον θάνατο να μας λυτρώσει και από άλλα ενοχλητικά «φαντάσματα» του παρελθόντος... 

Υπέργηροι μητροπολίτες όχι μόνο αδυνατούν να ποιμάνουν τις Επαρχίες τους, αλλά έχουν πλήρη απώλεια της συνειδήσεως και της πραγματικότητος και καμία πρωτοβουλία δεν λαμβάνεται. 

Και εδώ περιμένουμε τον αργό και βασανιστικό θάνατο να δώσει τη λύση ίσως για να μην στενοχωρηθούν τα «περιβάλλοντα», τα Σεβάσμια και με βλέψεις πνευματικοπαίδια τους, ίσως για να δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες για την εκλογή του επιθυμητού υποψηφίου, ίσως πάλι τα της Εκκλησίας να μην ενδιαφέρουν ούτε την ίδια την Εκκλησία.

Τραγικά επίκαιρος ο λόγος του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: «τα της Εκκλησίας αποίμαντα»...

Οι τομές, οι ρήξεις, το «καινό μήνυμα» που ευαγγελίστηκε η σημερινή εκκλησιαστική ηγεσία μάλλον κάπου στην πορεία ξεχάστηκαν. Οι προθέσεις ίσως να ήταν καλές, όμως η Εκκλησία δεν διοικείται απλώς με καλές προθέσεις. Το τραίνο μοιάζει να έχει ήδη χαθεί, η νωχελική απραξία να είναι παραμόνιμη κατάσταση, φαίνεται πως τίποτα δεν κινείται, τίποτα δεν αλλάζει, τίποτα δεν προχωρά...

Η «ήρεμη δύναμη» έχει πλέον ηρεμήσει τόσο πολύ που μοιάζει να αποκοιμήθηκε!!!”

Ωραία αυτά που λέγει ο κ. Παπαχρήστου εκτός από τις δύο τελευταίες παραγράφους.

(Περιττόν φυσικά να τονίσω ότι δεν υιοθετώ τον όρο πρώην Αττικής που χρησιμοποιεί ο κ. Παπαχρήστου. Ο κυρός Νικόδημος υπήρξε ο κανονικός Μητροπολίτης Αττικής και Μεγαρίδος).

Ούτε καλές προθέσεις είχε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ούτε οράματα, ούτε τη δυνατότητα, ή τους συνεργάτες ή το πραγματικό ενδιαφέρον για να προωθήσει κάτι ουσιαστικό.

“Διά τας αμαρτίας ημών” και για κανένα άλλο λόγο εξελέγη με άνετη πλειοψηφία από την Ιεραρχία Αρχιεπίσκοπος ο κ. Ιερώνυμος και η Εκκλησία δεν έχει απλά παραλύσει - όπως λέγει ο κ. Παπαχρήστου - αλλά υποσκάπτεται απροκάλυπτα σε όλους τους αγώνες Της από τον ίδιο τον Μακαριότατο.

Νομίζω ότι του δόθηκε αρκετός χρόνος για να αποδείξει και ποιος είναι και πού το πηγαίνει

Και δυστυχώς η μόνη διαπίστωση που μπορούμε να εξάγουμε είναι ότι αρμενίζει σημειωτό με ούριο άνεμο "στου Λιάπη το βάλτο".

Αμα τη εκλογή του η Εκκλησία της Ελλάδος υπέστη ναυάγιο μέσα στο λιμάνι ή καλύτερα στο βάλτο.

Ολα τα άλλα είναι για να κοροιδεύουμε "εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών."