ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΑΛΗΘΙΝΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=========== 

Στο ιστολόγιο “Ιδιωτική οδός”, σε ανάρτηση του Μεγάλου Πρωτοπρεσβυτέρου του Οικουμενικού Θρόνου π. Γεώργιου Τσέτση, που επιγράφει "Γεύσεις Φαναρόψαρου", διαβάσαμε το ακόλουθο σχόλιο του κ. Θανάση Μπίλια:

“Το Φανάρι δεν θέλει να το φάει κανείς. ΚΑΝΕΝΑΣ. Ούτε οι θρησκευόμενοι. Ούτε οι αντιοικουμενιστές. Και θα πω μια αλάθεια. 

Αν ο μη γένοιτο οι Τούρκοι διώξουν τον Οικουμενικό Θρόνο από την Πόλη πράγμα που δεν είναι στη σφαίρα της φαντασίας (όλα γίνονται, η Ιστορία είναι μια συνεχής σειρά από αδιανόητα) τότε θα υπάρξουν στον κόσμο τριών ειδών αντιδράσεις. 

Θα είναι αυτοί που θα χαρούν Μόσχα, Ρώμη αφού δεν θα υπάρχει πλέον η Νέα Ρώμη, ΓΟΧ και βέβαια οι Τούρκοι που θα το έχουν καταφέρει. 

Θα υπάρξουν οι αδιάφοροι (Ευρωπαική Ενωση και ΗΠΑ) που θα ψελλίσουν πλατωνικές διαμαρτυρίες, αλλά θα σκεφτούν αφενός τα 70 εκατομύρια αγορά της Τουρκίας και την στρατηγική της θεση.

Θα υπάρξουν και αυτοί που θα στεναχωρεθούν και θα είναι αποκλειστικά και μόνο οι Ελληνες όπου γης, ιδίως στην Ελλάδα και όχι τόσο στο εξωτερικό (ναι, έτσι είναι) θα στεναχωρεθούν γιατί είναι οι μόνοι επί της γης που έχουν συναισθηματικό δεσμό με την Πόλη. Κανείς άλλος. Και πιο πολυ θα στεναχωρεθουν οι θρήσκοι, που ευσεβιστές τους ανεβάζουν οι νεοφαναριώτες, ηθικιστές τους κατεβάζουν. 

Ανθρωποι, όπως ο υποφαινόμενος που γράφει αυτές τις γραμμές θα στεναχωρεθεί βέβαια, αλλά μια που δεν υπάρχει έντονος δεσμός με την Εκκλησία το ομολογω δεν θα στεναχωρεθει τόσο βαθιά, όπως π.χ. ο κ. Σωτηρόπουλος ή ο πατήρ Ζήσης. 

Οι δε διανοουμενιστικοί κύκλοι της Ελλάδας που νομίζουν τώρα οι νεοφαναριώτες ότι είναι φίλοι τους θα βρουν τρόπο να δικαιολογήσουν την τουρκική ενέργεια. 

Ή πιστεύει κανείς ότι τύποι σαν τους Μπουτάρη και Δήμου ότι έχουν μεγαλύτερη σχέση με το Φανάρι από ότι π.χ. ο κ. Σωτηροπουλος; Αφού αυτοί δικαιολογούν π.χ. Ρεπούση και άλλοι και τις σφαγές Σμύρνης και Πόντου. Π.χ. Νακραζάς. 

Ας κοιτάξει, λοιπόν, το Φανάρι να τα βρει με τους μόνους στον πλανήτη ειλικρινείς φίλους που έχει τους Ελληνες θρήσκους γιατί αν χτύπα ξύλο γίνει κάτι κακό τότε όπως το 1955 οι διάφοροι πρόεδροι των ΗΠΑ και άλλοι θα κουνάν μαντίλι. 

Ο Αθηναγόρας αυτό θα συμβούλευε γιατί τα έζησε στο πετσί του. Αλά δεν υπάρχουν τώρα Αθηναγόρες στο Φανάρι. Υπάρχουν άνθρωποι που πικάρουν τους φίλους τους και χαμογελούν στους εχθρούς τους.”

Φυσικά έχουμε τις επιφυλάξεις μας για τον εκθειασμό του Πατριάρχη Αθηναγόρα στον οποίο επιδίδεται ο κ. Μπίλιας. 

Οφείλουμε επίσης να ομολογήσουμε ότι δεν γνωρίζουμε αν υφίσταται η διάκριση “Παλαιοφαναναριωτών” και “Νεοφαναριωτών”, στην οποία αναφέρεται ο σχολιογράφος. 

Ούτε ποια είναι η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο.

Το απολύτως σίγουρο είναι ότι οι παραδοσιακοί πιστοί είναι οι μόνοι σταθεροί και ανιδιοτελείς φίλοι του Οικουμενικού Θρόνου.

Για τον π. Θεόδωρο Ζήση δεν υπάρχει λόγος ειδικής αναφοράς, αφού υπήρξε κορυφαίος συνεργάτης του Πατριαρχείου επί σειρά δεκαετιών.

Πιστεύω ότι και ο κ. Σωτηρόπουλος τρέφει τα ίδια συναισθήματα αγάπης προς την Μητέρα Εκκλησία πέραν από τη δικαιολογημένη προσωπική πικρία για τη συνεχιζόμενη σε βάρος του αδικία.

Αλλά πέραν των δύο αυτών επωνύμων παραδοσιακών θεολόγων, όλοι εμείς οι απλοί άνθρωποι που αγαπούμε τον Χριστό και την Εκκλησία, έχουμε πάντοτε στην καρδιά μας τον Οικουμενικό Θρόνο, όσες διαμαρτυρίες και αν καταγράφουμε καθημερινά για τα οικουμενιστικά ανοίγματα του Φαναρίου.

Είναι πραγματικά κρίμα ότι οι Πατριαρχικοί δεν το αντιλαμβάνονται αυτό. 

Το σίγουρο είναι ότι εμείς εις ουδένα προσωπικό όφελος αποσκοπούμε με την οξεία κριτική που ασκούμε για τους συνεχείς οικουμενιστικούς ακροβατισμούς. 

Ούτε και ανησυχούμε, επειδή κάποιοι εκ των Φαναριωτών θέλουν να μας “πικάρουν” - κατά την διατύπωση - του σχολιογράφου. 

Ας κάνουν ότι θέλουν. 

Εμείς θα αγαπούμε πάντοτε το Πατριαρχείο, επειδή η αγάπη μας προς αυτό πηγάζει από την πίστη και τον πατριωτισμό μας και όχι από την προσωπική εύνοια ή περιφρόνηση που δείχνουν απέναντί μας ορισμένοι εκπρόσωποι του Φαναρίου. 

Για ένα φοβόμαστε και αγωνιούμε: Οτι οι άκριτοι οικουμενιστικοί ακροβατισμοί του Φαναρίου, όχι μόνον βάζουν σε κίνδυνο τα ιερότατα της πίστης μας, αλλά επιπλέον θα φέρουν και το ιστορικό τέλος του Οικουμενικού Θρόνου.

Πού είναι οι λυχνίες της Μικράς Ασίας;

Εσβησαν για τις αμαρτίες μας.! 

Αλλά υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το ξεπούλημα των αληθειών της πίστεως;

Ο Παναγιότατος διέπραξε πελώριο σφάλμα να παραστεί στην ενθρόνιση του αιρεσιάρχη του Βατικανού. Τον απεκάλεσε "επίσκοπο της πρεσβυτέρας Ρώμης" και τα άλλα απίστευτα που απέδωσε - ως μη όφειλε - σε αμετανόητο αρχηγό αιρέσεως.

Διαπίστωσε ο Πάπας Φραγκίσκος να έχει συγκινηθεί από τη στάση του Παναγιότατου;

Εμείς είδαμε στον εξώστη ουνίτη διάκονο, είδαμε πολύ εμφανή παρουσία Ουνιτών Πατριαρχών στην κρύπτη του Αποστόλου Πέτρου, ενώ ουδεμία αναφορά έκανε ο Πάπας στην προσφώνησή του στον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Δεν αντιλαμβάνεται ο Παναγιότατος και οι άλλοι Πατριαρχικοί ότι μάταια χτυπούν να ανοίξει μια πόρτα ελέους, εκεί που υπάρχει μόνον διάθεση να καταβροχθίσουν το Πατριαρχείο;