ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΕΔΕΣΣΗΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

____________

Ο Μητροπολίτης Εδέσσης κυρός Καλλίνικος υπήρξε ακτήμων, ακατηγόρητου βίου, παραδοσιακών φρονημάτων, πανέξυπνος - σε έκοβε με την πρώτη ματιά -, και καθόλου υποκριτής. Δεν παρίστανε καθόλου τον άγιο.

Διακινδυνεύω την άποψη ότι ίσως αυτή η παντελής έλλειψη υποκρισίας έδεσε περισσότερο από κάθε τι άλλο με στενή εν Χριστώ φιλία τους δύο αυτούς ενάρετους κληρικούς.

Μιλούσε ως εξουσίαν έχων, αλλά είχε την ταπείνωση να ρωτά τον π. Επιφάνιο για όλα τα θέματα.

Δεν ήταν ο μόνος από τους ιεράρχες που συμβουλεύονταν τον αείμνηστο Γέροντα. Πλείστοι όσοι αρχιερείς τον ρωτούσαν για πολλά θέματα.

Επτά όμως ιεράρχες βασίζονταν κυριολεκτικά στις θέσεις του αείμνηστου π. Επιφανίου. Ιεράρχες διαμάντια, που κοιμήθηκαν εν Κυρίω χωρίς να σκανδαλίσουν στο παραμικρό, που ποίμαναν θεοφιλώς το ποίμνιο που τους εμπιστεύθηκε ο Κύριος και που έζησαν και κοιμήθηκαν εν Κυρίω πάμπτωχοι. Μόνον τα βιβλία και τα άμφιά τους βρέθηκαν στην κατοχή τους μετά την κοίμησή τους.

Από αυτές τις σκηνές που ανασύρει από την λήθη ο αγαπητός μας κ. Πολυνείκης Θεοδωρόπουλος - κατά σάρκαν αδελφός του αείμνηστου Γέροντα Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου - αναδεικνύονται πολλά σημαντικά θέματα.

Καταρχήν φωτίζεται η αγία προσωπικότητα και το πολυσχιδές έργο του αείμνηστου Γέροντα, αλλά ταυτόχρονα καθίσταται φανερό πόσοι πολλοί ενάρετοι άνθρωποι υπηρετούν αφανώς την Εκκλησία του Χριστού μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητας χωρίς τυμπανοκρουσίες και δημόσιες σχέσεις.

Π.Μ.Τ.

*****

ΜΙΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ ΣΥΝΟΜΙΛΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΟ ΕΔΕΣΣΗΣ ΚΥΡΟ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟ (ΠΟΥΛΟ)

Του κ. Πολυνείκη Θεοδωρόπουλου

============

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 1984.

Είχα την ευλογία να συνοδεύσω τον εκλεκτό Ιεράρχη στο αεροδρόμιο για μετάβασή του στο Λονδίνο, λόγω σοβαρού προβλήματος υγείας που αντιμετώπιζε, οδηγώντας το αυτοκίνητό μου.

Στο όχημα μαζί του ευρίσκοντο ο τότε Αρχιμανδρίτης π. Ιερόθεος Βλάχος, νυν Μητροπολίτης Ναυπάκτου, στενό πνευματικό του τέκνο, ο οποίος τον υπηρετούσε πιστά και αφοσιωμένα - με κορύφωση την περίοδο της ασθενείας του - και δύο κατά σάρκα συγγενείς του.

Περιμένοντας στην αίθουσα αναχωρήσεων του αεροδρομίου την αναγγελία της πτήσεως, είχαμε “χωρισθεί” σε παρέες, πολύ κοντά η μία με την άλλη.

Ο Σεβασμιώτατος, θέλοντας πιστεύω να τιμήσει στο πρόσωπό μου τον π. Επιφάνιο, κάθησε δίπλα μου.

Μιλώντας μου πάντα στον πληθυντικό, καθόσον η ευγένεια ήταν ένα από τα χαρακτηριστικά που τον διέκριναν, μου ανέφερε αρκετά για τη διακονία του Επισκοπικού αξιώματος, το ανύστακτο ενδιαφέρον που πρέπει να διακρίνει τους εκκλησιαστικούς άνδρες για το ποίμνιό τους κτλ.

Σε κάποια στιγμή κατελήφθη από μεγάλη συγκίνηση και μου τόνισε: “Δεν γνωρίζω κ. Θεοδωρόπουλε αν ο Θεός μου συγχωρήσει το πόσο έχω “εκμεταλευθεί” τον π. Επιφάνιο” και συνέχισε: “Εγώ έχω τις τιμές και τη δόξα στη Μητρόπολη Εδέσσης και ο π. Επιφάνιος τις σκοτούρες και τα προβλήματα της διακονίας μου. Σχεδόν πάντοτε προστρέχω σ’ αυτόν για τα δύσκολα προβλήματα που αναφύονται στη Μητρόπολή μου και ο π. Επιφάνιος με τη σοφία και τη διάκριση που τον έχει προικίσει ο Κύριός μας, βρίσκει λύσεις και θεραπεύει πληγές”.

Μόλις τελείωσε του είπα: “Ειδικά εσείς, όχι μόνο δεν έχετε “εκμεταλλευθεί” τον π. Επιφάνιο, αλλά έχω καταλάβει ότι τον αγαπάτε και τον σέβεσθε υπέρμετρα, αν και νεώτερός σας, κάτι που συμβαίνει και από τη δική του πλευρά”.

Ο Σεβασμιώτατος σχεδόν συμφώνησε με τα λεγόμενά μου, αλλά για το θέμα της “εκμετάλλευσης” επέμενε στην αρχική θέση του.

Την ώρα εκείνη τα μεγάφωνα του αεροδρομίου ανακοίνωσαν την αναχώρηση της πτήσεως για Λονδίνο κι έτσι σταμάτησε η ευλογημένη συνομιλία μου, μ’ έναν Επίσκοπο πρωτίστως ΑΝΘΡΩΠΟ.

Να μεσιτεύει για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας στον ουρανό, όπου και βρίσκεται η αγία του ψυχή.