ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΣΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΣΤΗ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου

=====================

Η εφετεινή Κυριακή τών Μυροφόρων σφραγίζεται χαρμοσύνως από την παρουσίαν εν Κωνσταντινουπόλει του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Κύπρου, εις τα πλαίσια της πρώτης εις την εκκλησιαστικήν ιστορίαν των κάτω χρόνων ειρηνικής επισκέψεως Προκαθημένου της αγιωτάτης Αυτοκεφάλου Εκκλησίας Κύπρου εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον.

Καλώς ήλθετε, Μακαριώτατε και πολυφίλητε Αδελφέ, εις την έδραν της πρωτευθύνου Μητρός Εκκλησίας!

Καλώς ήλθετε εις την Κωνσταντινούπολιν, του σκήπτρου της οποίας ενθύμιον τιμαλφές ως βακτηρίαν κρατείτε, κατά τα υπό του αοιδίμου Αυτοκράτορος Ζήνωνος παραχωρηθέντα προνόμια εις τον προκάτοχόν Σας αοίδιμον Ανθέμιον!

Καλώς ήλθετε εις την ιστορικήν ταύτην Πατριαρχικήν Μονήν της Ζωοδόχου Πηγής, εις τας αυλάς της οποίας στοιχεία μεγάλα της Εκκλησίας και του Γένους αναπαύονται!

Καλώς ήλθετε μετά της τιμίας Συνοδείας Σας εν μέσω ημών των ειλικρινώς αγαπώντων και Υμάς και το ποίμνιόν Σας και την Κύπρον! «Ως ωραίοι οι πόδες [υμών] των ευαγγελιζομένων ειρήνην, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά»! (Ρωμ. 10, 15).

Η αγιοτόκος νήσος του Αποστόλου Βαρνάβα, αδελφοί, η Κύπρος του φίλου του Χριστού Αγίου Λαζάρου, των Αγίων Ηρακλειδίου Ταμασού, Δημητριανού Χύτρων, Σπυρίδωνος Τριμυθούντος, Επιφανίου Κωνσταντίας, Ιωάννου του Ελεήμονος Πατριάρχου Αλεξανδρείας, Νεοφύτου του Εγκλείστου και πλειάδος άλλων διακεκριμένων Αγίων και εκκλησιαστικών αναστημάτων, έδωκε παλαιότερον και εις τον καθ’ ημάς αγιώτατον Αποστολικόν Θρόνον της Κωνσταντινουπόλεως τέσσαρας Οικουμενικούς Πατριάρχας: Παύλον τον Δ (775-780), άνδρα λόγιον και λίαν ενάρετον, Νικόλαον Δ τὸν Μουζάλαν (1147-1151), επίσης λόγιον, ο οποίος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου ων εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης, Γρηγόριον τον Β (1282-1285), ικανόν δογματικόν Θεολόγον, και Γεράσιμον τον Γ’, (1794-1797), ενώ υπήρξεν εις δυσχειμέρους εποχάς και τόπος εξορίας δύο Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως: Παρθενίου του Β (1646) και Παρθενίου του Δ (1774), οι οποίοι μετέφεραν εις την Μεγαλόνησον την ευλογίαν, την στοργήν, αλλά και την πείραν της πολυπαθούς Μητρός Εκκλησίας.

Τα εν τη Μεγαλονήσω τρία μεγαλώνυμα Πατριαρχικά Σταυροπήγια, του Κύκκου, του Μαχαιρά και του Αγίου Νεοφύτου, μαρτυρούν τον μεταξύ Κωνσταντινουπόλεως και Κύπρου πνευματικόν σύνδεσμον. Χαιρόμεθα δε ιδιαιτέρως διότι, πλην του Ιερωτάτου Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου και του αδελφού αγίου Καρπασίας κ. Χριστοφόρου, εις την Συνοδείαν του Μακαριωτάτου περιλαμβάνεται και ο Ηγούμενος του τρίτου εξ αυτών Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Χύτρων κ.Λεόντιος.

Όμως, οι δεσμοί της Κύπρου με την Βασιλεύουσαν είναι ακόμη βαθύτεροι: Πέραν του ομοδόξου της πίστεως υπάρχει και το όμαιμον, και το ομόφυλον, και το ομόγλωσσον, και το κοινόν της Παραδόσεως, των ιερών ηθών και των τιμίων παθών του ευσεβούς ημών Γένους. Παράλληλοι Κυρηναίοι, παραλλήλων σταυρών, αλλά και κοινωνοί της ιδίας ζωηφόρου αναστάσεως!

Είμεθα από πάσης πλευράς «εν σώμα και εν πνεύμα, καθώς και εκλήθημεν εν μια ελπίδι της κλήσεως ημών» (πρβλ. Εφεσ. 4, 4).

Κύτταρα άπαντες του εκ νεκρών αναστάντος και αιωνίως ζώντος Σώματος του Ιησού Χριστού, αλλά και ταυτοχρόνως τέκνα γνήσια της καλλιγόνου μητρός Ρωμηοσύνης! Ούτω σήμερον, επί τη παρουσία εν μέσω ημών του διαδόχου του Αποστόλου Βαρνάβα και της τιμίας Συνοδείας αυτού, δυνάμεθα να αναφωνήσωμεν μετά του ψαλμωδού: «ιδού δη τι καλόν, η τι τερπνόν, αλλ’ η το κατοικείν αδελφούς επί το αυτό»! (Ψαλμ. 132, 1).

Αδελφικώς εκοινωνήσαμεν προ ολίγου του κοινού Ποτηρίου τής Ζωής, όπως και αδελφικώς από κοινού επίομεν και πίνομεν τα ποτήρια των συστροφών της ιστορίας.

Ψάλλοντες το σημερινόν απολυτίκιον: «ότε κατήλθες προς τον θάνατον η Ζωή η αθάνατος, τότε τον άδην ενέκρωσας τη αστραπή της Θεότητος», ομολογούμεν την ακλόνητον ημών πίστιν εις τον επισκέπτην των «εν φυλακή πνευμάτων» (Α Πέτρ. 3: 19) και εγείροντα τους νεκρούς Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, και στερεούμεθα εις την βεβαιότητα ότι και τους ζοφερούς κευθμώνας της ανθρωπίνης Ιστορίας επισκέπτεται ο Ελευθερωτής Χριστός και εκ του σκότους των περιστάσεων αυτής εξάγει τους πιστούς, χαριζόμενος φως λυτρώσεως, δικαιοσύνης και ζωής ακαταλύτου!

Τούτου ένεκεν, ουδέποτε παραιτούμεθα της ελπίδος, αλλ’ αγωνιζόμεθα, «εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως Θεού διάκονοι, εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς,... εν ακαταστασίαις, ..., εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού» (Β Κορ. 6: 4-7). Και ιδού η παρά του Αναστάντος επιβράβευσις της τοιαύτης ημών πίστεως και στάσεως ζωής: Υπάρχομεν!

«Ως αγνοούμενοι και επιγινωσκόμενοι, ως αποθνήσκοντες και ιδού ζώμεν, ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι, ως λυπούμενοι αεί δε χαίροντες, ως πτωχοί πολλούς δε πλουτίζοντες» (Β Κορ. 6: 9-10).

Υπάρχομεν και καταγγέλλομεν εις τον κόσμον την Ανάστασιν! Υπάρχομεν και σαλπίζομεν την βεβαιότητα της ελπίδος! Υπάρχομεν και κηρύσσομεν την ενυπόστατον Αλήθειαν και Ζωήν! Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!

Μακαριώτατε και πολυφίλητε Αδελφέ!

Αι ημέραι τάς οποίας διέρχεται ο Χριστιανικός κόσμος και ολόκληρος η ανθρωπότης είναι εξόχως χαλεπαί.

Η σοβούσα παγκόσμιος κρίσις δεν είναι μόνον οικονομική. Είναι πρωτίστως πνευματική και ηθική, είναι κρίσις αξιών, είναι «ύβρις» έναντι του Δημιουργού και της όλης Δημιουργίας.

Τούτο μεγεθύνει την αδήριτον ανάγκην συστηματικής αδελφικής συνεργασίας πασών των επί μέρους αγιωτάτων Εκκλησιών «εν Πνεύματι Αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει Θεού» (Β Κορ. 6, 7), ώστε να δίδεται από κοινού πειστική η μαρτυρία του Ευαγγελίου, να βοηθήται ουσιαστικώς η εν συγχύσει υπάρχουσα ανθρωπότης, να αντιμετωπίζωνται ριζικώς αι ποικιλώνυμοι κρίσεις, να απομονούται ο πάσης φύσεως φανατισμός, να καλλιεργήται πνεύμα κατανοήσεως, ειρήνης, φιλίας και αλληλεγγύης μεταξύ των προσώπων και των λαών.

Έχομεν ενώπιον ημών μακράν και σκληράν οδόν, εις την οποίαν καλούμεθα να προχωρήσωμεν «εν σοφία» (πρβλ. Κολ. 4, 5), αλληλέγγυοι, «μια ψυχή συναθλούντες τη πίστει του Ευαγγελίου» (Φιλιπ. 1, 27), «σύμψυχοι, το εν φρονούντες» (Φιλιπ. 2, 2), κατά την παραγγελίαν του Αποστόλου Παύλου.

Ταύτα, Μακαριώτατε, μετά εκτενούς αγάπης και βαθείας τιμής προς το προσφιλέστατον και διακεκριμένον πρόσωπόν Σας, δεχθήτε τα μικρά ταύτα δώρα και μνημονεύετε, παρακαλούμεν, ημών, της ενταύθα ομογενείας, και των απανταχού της γης τέκνων του καθ’ ημάς αγιωτάτου Οικουμενικού Θρόνου εις τας θεοπειθείς προσευχάς Σας.

Χριστός ανέστη! Το φως του Αναστάντος να φωτίζη την Κύπρον και τα φωτόμορφα τέκνα της, απ’ άκρου εις άκρον!

ΠΗΓΗ:

“ΡΟΜΦΑΙΑ”