ΕΚΕΙΝΟΙ ... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΛΥΠΗΘΗΣΑΝ!

ΕΚΕΙΝΟΙ ... ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΛΥΠΗΘΗΣΑΝ!

Οἱ «ἀλύπιοι» μαστιγώνουν «ἀλύπητα»!

Του θεολόγου Ιωάννη Ρεντζίδη

====================

«Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ͵ χρηστεύεται ἡ ἀγάπη͵ οὐ ζηλοῖ͵ οὐ περπερεύεται͵ οὐ φυσιοῦται͵ 13.5 οὐκ ἀσχημονεῖ͵ οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς͵ οὐ παροξύνεται͵ οὐ λογίζεται τὸ κακόν͵ 13.6 οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ͵ συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· 13.7 πάντα στέγει͵ πάντα πιστεύει͵ πάντα ἐλπίζει͵ πάντα ὑπομένει» (Α’ Κορ. ιγ’ 4).

Α. Ἡ ἀπουσία ἐκφράσεως λύπης φανερώνει τήν πόρωσι τῆς καρδίας.

Οἱ Πατέρες ὑπογραμμίζουν πώς, οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι οὐδέποτε ἐλυπήθησαν κατά τήν ἀναστροφή τους μέ τόν Ἰησοῦ. Εἰς καμία περίπτωσι δέν ἐξέφρασαν συναισθήματα συμπαθείας, καλωσύνης, εὐγενείας κ.τ.λ., πρός τούς πονεμένους τούς ὑπό τοῦ Κυρίου θεραπευομένους, οὔτε βεβαίως πρός Αὐτόν τόν ἴδιο τόν Κύριο. Τόν γλυκύτατο Ἰησοῦ διαρκῶς ἐδίωκον μέ πάθος χωρίς λύπη. Ἐκεῖνος μόνο προσωρινῶς διέφευγε ἀπό τήν μανία τους, ἀλλά κάποτε «ἐπέτυχον» νά τόν θανατώσουν διά τοῦ Σταυροῦ. Αὐτή ἡ συμπεριφορά ἀπεδείκνυε περίτρανα τήν βαθειά πόρωσί τους καί τήν δεινή ἀμετανοησία τους. Δέν ἐλυποῦντο οὔτε γιά τά ἔργα τους, οὔτε ἐπεδείκνυον εὐαίσθητα συναισθήματα πρός τούς ἄλλους.

Προφανῶς λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἀγάπης συγκλονίζεται γιά τήν ἀδικία καί δέν χαίρεται γι’ αὐτήν, ὅπως μᾶς ἐπεξηγεῖ ὁ θεῖος Παῦλος. Μόνον τά πονηρά καί πορωμένα ἄτομα ἔχουν διαστραφεῖ πρός τά ἀντίθετα. Λυποῦνται ὅταν «τιμωρῆται ἡ ἀδικία», ἀλλά ἐπιδεικνύουν σκληρότητα πρός τά θύματα τῆς ἀδικίας καί πρός κάθε πονεμένο ἄνθρωπο.

Β. Συμπεριφορά τῆς Ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως.

Δυστυχῶς αὐτό συμβαίνει μέ τήν διοίκησι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σέ κάποιες περιπτώσεις τινές τῶν τελευταίων δεκαετιῶν. Ἐκφράζει ἐμπράκτως τήν λύπη, τήν συμπάθεια, τήν συμπαράστασι καί τήν προστασία πρός τούς ἀδίκους, τούς ἀνηθίκους καί τούς σκανδαλοποιούς ρασοφόρους! Ποτέ ὅμως πρός τούς ἀδίκως σφαγιασθέντες κατά τό φοβερό ἐκεῖνο 1974 δώδεκα δικαίους καί ἐναρέτους Μητροπολίτες!

Πρός ἐπιβεβαίωσι αὐτῆς τῆς ἀληθείας ὑπενθυμίζουμε πώς ὑψηλόβαθμος ρασοφόρος κατεδικάσθη γιά ποινικά ἀδικήματα σέ πολυετῆ κάθειρξι, πού συνεπάγεται καί τήν καθαίρεσι. Ὅμως, καί παρά τήν σαφήνεια τῶν Ἱ. Κανόνων καί τῶν νόμων, τό Συνοδικό δικαστήριο τόν ... ἐλυπήθη καί τόν ἐβοήθησε. Τόν ἀθώωσε παντελῶς ἀπό τίς κατηγορίες καί παρέπεμψε τόν ὀγκώδη φάκελο εἰς τό ἀρχεῖο.

Προσέτι, ὑπενθυμίζουμε ἐκείνη τήν περίφημη καί ἀξιοθρήνητη «Αἴτησι θεραπείας», τοῦ Ἰουλίου τοῦ 2005, μέ τό φοβερό περιεχόμενό της. Εἰς αὐτή 13 Ἀρχιερεῖς ἐν Συνόδω διακηρύσσουν πώς ἡ «ὁμοφυλοφιλία», δέν ἀποτελεῖ κώλυμα Ἀρχιερωσύνης εἰδικά καί γενικά.

Ἀντιθέτως, ἡ διοίκησις τῆς Ἐκκλησιαστικοῦ σώματος, εἰς τήν ὑπόθεσι τῶν δώδεκα Μητροπολιτῶν καί μάλιστα τοῦ Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ. Νικοδήμου ἐφαρμόζει τήν ἀνάλογη ἀδικία. Δέν βιώνει κανένα συναίσθημα εὐαισθησίας ἤ λύπης ἤ ἀγάπης πρός τόν ἀδίκως ἐκδιωχθέντα ἀδελφό. Διαρκῶς καρκινοβατεῖ καί παραπέμπει τό θέμα ἀπό τήν συνεδρία τῆς Ι.Σ.Ι. τοῦ 2008, εἰς τήν ἀντίστοιχο τοῦ 2009. Καί ἀπό αὐτή στήν Σύνοδο τοῦ 2010. Ἀναβάλλει διαρκῶς τήν τακτοποίησι τῆς ἐπί τριάκοντα καί πέντε ἔτη ἀπανθρώπου ἀδικίας. Ἀσφαλῶς καί δέν ὑπάρχει ἔκφρασις κατάλληλος γιά νά χαρακτηρίση κανείς αὐτή τήν συμπεριφορά. Λύπη γιά τό κακό καί σκληρότης γιά τήν ἀδικία! Ἡ διοίκησις λοιπόν «λυπᾶται» τούς ὄντως ἐνόχους, ἀλλά δέν λυπᾶται γιά τά ἔργα της, οὔτε γιά τούς καταπονηθέντας ἀπό αὐτά.

Γ. Μητροπολίτες μέ «λύπη» καί «ἀλυπία».

Δυστυχῶς καί σέ προσωπικό ἐπίπεδο διεπιστώσαμε νά ξεχυλίζη ἡ «λύπη» καί τό «φιλάδελφο» ἀπό κάποιους Ἐπισκόπους πρός τούς ἐνόχους ρασοφόρους. Νά μερικά ἐνδεικτικά περιστατικά.

1. –«Ξέρεις πόσο φοβερό εἶναι νά πάη Μητροπολίτης στήν φυλακή», θρηνολογοῦσε μέ πόνο ὁ α’ συνάδελφος τοῦ φυλακισθέντος!
2. –«Ἀποτελεῖ φρίκη ἡ φυλάκισις τοῦ Μητροπολίτου», χτυπιόταν ἐντόνως ὁ β’ Ἐπίσκοπος.
3. –«Τόν λυπᾶμαι», ἐξέφραζε τήν εὐαισθησία του ἐπίσης ὁ β’ Ἐπίσκοπος, ἀναφερόμενος σέ Μητροπολίτη ὑποχρεωθέντα σέ παραίτησι λόγω τῆς προκλήσεως μεγάλων σκανδάλων.

Καί ἐνῶ κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ἐκφράζουν τόν πόνο τους γιά τούς ἀδίκους καί ξεχύνουν ὅλη τήν συμπάθεια καί τήν λύπη τους, τά ἴδια αὐτά πρόσωπα, ὅταν ἀναφέρωνται εἰς τήν πραγματική καί μακροχρόνια ἀδικία τῶν «δώδεκα», ἐκεῖ ἐκδηλώνουν ὅλο τό συνένοχο μῖσος τους καί τήν σκληρότητά τους.

1. –«Πρέπει νά ἐπαναφέρη ἡ διοίκησις τόν Μητροπολίτη Κ., τώρα πού ἐκενώθη ἡ ἐπαρχία του ἀπό τόν Ἐπίσκοπο πού τήν εἶχε καταλάβει», ἐπρότεινε κάποιος εἰς τόν γ’ Ἐπίσκοπο.

-«Ὄχι μόνον δέν πρέπει νά ἀποκατασταθῆ ὁ Μητροπολίτης αὐτός, ἀλλά καί πρέπει νά τόν καθαιρέσουμε!», ἀπεκρίθη ὁ γ’.!

Διαπιστώνει κανείς ἀπάνθρωπο μῖσος καί κακότητα νά ξεχύνεται ἀπό τά χείλη τοῦ γ’ ρασοφόρου. Ὁ ἴδιος ὅμως ὑπῆρξε ἔνοχος, ἀφοῦ ἀδίκησε καί ἐξωβέλισε ἕτερο Ἀρχιερέα ἀπό τήν ἐπαρχία του. Μάλιστα δέ, μετά τήν μοιχεπιβασία ὑπέπεσε καί εἰς ἕτερο μεγάλο κανονικό παράπτωμα. Ἀμετανοησία συνδυασμένη μέ σκληρότητα καί ἐπιβαρημένη ἀπό τήν ἀπουσία κάθε εὐαισθήτου συναισθήματος.

1. –«Πρέπει νά τακτοποιήσετε τό θέμα τοῦ Μητροπολίτου Νικοδήμου» προτείνουν εἰς τόν Ἀρχιερέα β’ πού ἐκδηλώνει ἐντόνως τήν «λύπη» του, γιά τά βάσανα τῶν δύο σκανδαλοποιῶν ρασοφόρων.

-«Ἆ!», ἀντέδρασε ἀμέσως! «Οὔτε νά τό συζητᾶτε αὐτό τό θέμα! Μόνο γιά ἆρσι τῆς ἀκοινωνησίας τό πολύ-πολύ συζητᾶμε. Τίποτε ἄλλο!». Καί ὁ β’, εἰρήσθω ἐν παρόδω, εἶχε εὐνοηθῆ ἀπό τόν κανονικό Μητροπολίτη Ἀττικῆς κ. Νικόδημο.

Δ. Εὔγλωττος συμπεριφορά

Εἶναι γνωστόν πώς, τό νά σέ ἐπαινοῦν οἱ δίκαιοι εἶναι ἰσοδύναμο μέ τό νά σέ κατηγοροῦν οἱ κακοί καί ἀντιστρόφως. Κατ’ ἀνάλογο συλλογισμό, τό νά λυπᾶται κανείς γιά τόν διεστραμμένο πού ὑφίσταται τίς συνέπειες τῶν ἔργων του, ἀλλά νά χαίρεται γιά τόν πόνο τοῦ ἐναρέτου, αὐτό μέν διά τόν ἐνάρετο ἀποτελεῖ τίτλο τιμῆς, ἀλλά δι’ αὐτόν πού ἐνεργεῖ κατ’ αὐτό τόν τρόπο φανερώνει ὁμοφροσύνη πρός τόν κακό.

Προφανῶς, οἱ παραπάνω ἀρχές ἐφαρμόζονται καί εἰς τήν προκειμένη περίπτωση τῶν «λυπουμένων» καί «ἀλυπήτων» προσώπων. Καί τοῦτο μόνο σέ λυπηρότατα συμπεράσματα ὁδηγεῖ τούς σωστούς χριστιανούς πού πράγματι πονοῦν γιά τό κακό καί χαίρονται μόνο γιά τό ἀγαθό.