ΙΣΧΥΡΟ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΗΣ Ι. Μ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ
=====
Μᾶς ἔλαχε νά ζοῦμε σέ καιρούς ἀποκαλυπτικούς, κατά τούς ὁποίους δοκιμάζεται σκληρά ἡ σώζουσα ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐξαιτίας τῆς οἰκουμενιστικῆς λαίλαπας, ἡ ὁποία ἔχει ἀλώσει ἐπικίνδυνα μεγάλη μερίδα ὑψηλά ἱσταμένων ἐκκλησιαστικῶν προσώπων.
Ὕστερα ἀπό ἕναν καί πλέον αἰῶνα σκοτεινῶν καί φανερῶν διεργασιῶν τό πολυκέφαλο τέρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐπέβαλε, ὡς «ἀνάγκη», τόν θρησκευτικό συγκρητισμό, γιά τήν δῆθεν ἑδραίωση τῆς παγκόσμιας εἰρήνης, ὁ ὁποῖος προϋποθέτει τήν σχετικοποίηση τῆς ἀμώμητης ὀρθοδόξου
πίστεώς μας.
Μέ πραγματικά δαιμονικά διδάγματα κατασυκοφαντεῖται ἡ θεμελιώδης χριστιανική διδασκαλία, σύμφωνα μέ τήν ὁποία, ἡ ἀλήθεια εἶναι ἐνυπόστατος ὁ ΧΡΙΣΤΟΣ καί ἑπομένως εἶναι μία καί μοναδική καί συνώνυμη μέ τή Σωτηρία.
Ὁ Κύριός μας ζητᾷ νά μήν ἀφαιροῦμε οὔτε ἕνα ἰῶτα ἀπό τόν σωτήριο λόγο Του.
Σαφέστατες εὐαγγελικές ἐντολές, οἱ ὁποῖες συμβουλεύουν τούς πιστούς νά ἔχουν πολύ συγκρατημένες καί διακριτικές σχέσεις μέ τούς ἀμετανόητους αἱρετικούς, παραθεωροῦνται καί διαστρέφονται, καλλιεργώντας μία περίεργη «ἀγαπολογία» πού ἀποτελεῖ οὐσιαστική ἄρνηση τῆς ἀγάπης, ἔφ ὅσον ἀδιαφορεῖς γιά τήν σωτηρία τῶν συνανθρώπου σου, ἐγκαταλείποντάς τους στόν δαιμονισμό τῆς
ἀμετανοησίας τους.
Ἡ σαφής ἐντολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, «Μή γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις· τίς γάρ μετοχή δικαιοσύνη καί ἀνομίᾳ; τίς δέ κοινωνία φωτί πρός σκότος; τίς δέ συμφώνησις Χριστῷ πρός Βελίαλ; ἤ τίς μερίς πιστῶ μετά ἀπίστου; τίς δέ συγκατάθεσις ναῶ Θεοῦ μετά εἰδώλων;» (Β΄Κόρ.6,14-15) ἔπαψε νά ἔχει ἰσχύ;
Ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελιστῆ τῆς Ἀγάπης, ἁγίου Ἰωάννου, «εἰ τίς ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει, μή λαμβάνετε αὐτόν εἰς οἰκίαν καί χαίρειν αὐτῶ μή λέγετε. ὁ λέγων γάρ αὐτῶ χαίρειν κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς» (Β΄Ἰωάν.1,10-11), θεωρεῖται «μισαλλόδοξος» καί
«μή ἐφαρμόσιμος» στήν ἐποχή μας!
Κι ὅλα αὐτά, διότι ἡ λέξη καί ἡ ἔννοια τῆς αἵρεσης ἔχει διαγραφεῖ ἀπό τό λεξιλόγιο τῶν συγχρόνων μας θιασωτῶν τῆς λεγομένης «Οἰκουμενικῆς Κινήσεως», στήν ὁποία ἔχει στρατευτεῖ πλειάδα ὑψηλόβαθμων κληρικῶν, μοναχῶν καί λαϊκῶν θεολόγων.
Χωρίς ἀναστολές, δισταγμούς καί φόβο Θεοῦ, διακηρύσσουν πώς οἱ αἱρέσεις περιορίζονται στούς πρωτοχριστιανικούς αἰῶνες καί πώς στίς μέρες μας δέν ὑπάρχουν αἱρετικές πλάνες, ἀλλά διαφορετικές παραδόσεις, οἱ ὁποῖες, ὄχι μόνο δέν θεωροῦνται προβληματικές, ἀλλά «δῶρο Θεοῦ», διότι μποροῦν νά ἐμπλουτίσουν τήν παράδοσή μας
καί τήν ἐμπειρία μας!
Μάλιστα, ἡ «Σύνοδος» τῆς Κρήτης (2016) ἀναγνώρισε, ἐμμέσως πλήν σαφῶς, τήν ἐκκλησιαστική ὑπόσταση τῶν συγχρόνων αἱρετικῶν κοινοτήτων μέ τήν «ἱστορική τους ὀνομασία» μή καταγνώσασα ὡς ὄφειλε ἐν χώρῳ καί χρόνω τίς ὑφιστάμενες αἱρέσεις καί μή ὀριοθετήσασα τήν σώζουσα πίστη.
Ὑπάρχει βεβαίως καί χειρότερη καί φρικωδέστερη προέκταση τοῦ θρησκευτικοῦ συγκρητισμοῦ: πολλοί ὑψηλόβαθμοι κληρικοί καί θεολόγοι «βλέπουν» σωτηρία καί στίς διάφορες
θρησκεῖες τοῦ κόσμου.
Διαλέγονται μέ ἐκπροσώπους των ἐπί ἴσοις ὄροις, ἐπισκέπτονται τούς λατρευτικούς τους τόπους, συμπροσεύχονται, συνεστιάζονται, ὅπως στόν μουσουλμανικό «ἱερό δεῖπνο ἰφτάρ», καταφρονώντας τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία, πραγματική ἀδελφότητα δημιουργεῖ τό ἅγιο Βάπτισμα, ἡ συσσωμάτωση στό πανάγιο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ «ὑμεῖς δέ ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καί μέλῃ ἐκ μέρους» (Α΄Κορ.12, 27).
Ἄν ἀφαιρέσουμε τά ὑπολείμματα τῶν ἀρχαίων αἱρετικῶν (νεστοριανούς, μονοφυσῖτες) κύρια ἑστία τῆς σύγχρονης κακοδοξίας, ἡ ὁποία παράγει συνεχῶς αἱρετικές δοξασίες τά
τελευταία χίλια χρόνια,
εἶναι τό Βατικανό.
Ἀφότου ὁ σεβάσμιος Πατριαρχικός θρόνος τῆς Δύσεως καταλήφθηκε ἀπό τούς αἱρετικούς καί βαρβάρους Φράγκους, ἀποκόπηκε ἀπό τήν Μία καί Ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, ἄρχισε νά παράγει φρικώδεις πλάνες καί κακοδοξίες.
Ὡς κοσμικός ὀργανισμός διέπραξε ἀνείπωτα ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας, γιά τά ὁποία οὐδέποτε μετανόησε ἐμπράκτως. Ἐπίσης οὐδεμία μετάνοια ἐκδήλωσε γιά τίς ἑκατοντάδες αἱρέσεις του, παρά τούς ἐδῶ καί μισό αἰῶνα ἀτέρμονους «θεολογικούς» διαλόγους μέ τήν Ἐκκλησία.
Ἀντίθετα μάλιστα, ἐμμένοντας στίς δαιμονικές του πλάνες, ἐπιχειρεῖ νά τίς ἐπιβάλλει καί στήν Ἐκκλησία. Δυστυχῶς μερικοί ἀδόκιμοι Ποιμένες ἁπλά ἀνέχονται τίς παπικές πλάνες, ἀλλά καί προσπαθοῦν νά τίς ντύσουν μέ ὀρθόδοξο ἔνδυμα, νά τίς ἀποδεχθεῖ τό ὀρθόδοξο πλήρωμα.
Πρόκειται γιά τόν λεγόμενο «λαϊκό οἰκουμενισμό». Γνωρίζουν πολύ καλά ὅτι ὁ λαός εἶναι ὁ τελικός καί ὕπατος φύλακας τῆς Ἀλήθειας καί ὡς ἐκ τούτου αὐτός πρέπει νά πεισθεῖ γιά τήν «ἀνάγκη» τῆς «ἕνωσης τῶν Ἐκκλησιῶν», πρέπει νά ἀποβάλλει τήν «πλάνη» καί τήν «μισαλλόδοξη» ἄποψη τοῦ παρελθόντος, ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι αἵρεση καί νά δεχθῆ ὅτι δέν μᾶς χωρίζουν διαφορές πίστης, ἀλλά διαφορετικές παραδόσεις καί ὡς ἐκ τούτου μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μαζί του!
