I REST MY CASE, κ. ΛΩΡΙΤΟΥ
Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====
Στην αμέσως προηγούμενη ανάρτηση παραθέσαμε σχόλιο της κ. Ε. Λωρίτου για το Ουκρανικό.
Τι λέγει με το σχόλιό της η κ. Λωρίτου;
1.) Ο αντιοικουμενιστικός αγώνας έρχεται δεύτερος σε σχέση με το Ουκρανικό, επειδή ο Οικουμενισμός είναι αναστρέψιμος, ενώ το Σχίσμα είναι χαριστική βολή.
Περίεργη θεωρία η οποία πάντως δεν ερείδεται στην εκκλησιαστική Ιστορία, η οποία μας πληροφορεί ότι διαχρονικά πάμπολλα Σχίσματα επουλώθηκαν.
Φρίττω, όμως, και αγανακτώ υπέρμετρα όταν ακούω ότι ο Οικουμενισμός (που δεν είναι μόνον αίρεση αλλά παναίρεση, επειδή είναι συγκρητισμός) είναι λιγώτερο σημαντικός από την εισπήδηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ουκρανία.!!!
Ωραία τω όντι θεωρία. Η παράβαση των Ιερών Κανόνων είναι πιο σημαντική από την καταπάτηση των Όρων της πίστεως.!!!
Η κ. Λωρίτου γνωρίζει σίγουρα ότι η κατεξοχήν διδάξασα τις εισπηδήσεις είναι η Εκκλησία της Ρωσσίας που δημιουργεί Εξαρχίες και χορηγεί αυθαίρετα Αυτοκεφαλίες και Αυτονομίες εκτός των κανονικών της ορίων.
Εικάζω ότι υπέπεσε στην αντίληψη της κ. Λωρίτου ότι το Πατριαρχείο Ρουμανίας κάνει σειρά εισπηδήσεων στις όμορες του Εκκλησίες.
Γι’ αυτό το Πατριαρχείο Σερβίας προβληματίζεται σοβαρά αν πρέπει να διακόψει την εκκλησιαστική κοινωνία με το Πατριαρχείο Ρουμανίας.
Ίσως η κ. Λωρίτου αγνοεί ότι το Πατριαρχείο Ρωσσίας, το οποίο διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο μετά την εκχώρηση Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία, στέλλει Ρώσσους κληρικούς στην Τουρκία για να πήξει θυσιαστήρια υπερορίως.
Αλήθεια! Γιατί η εισπήδηση του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ρωσσία είναι κατακριτέα -και είναι ασφαλώς-, αλλά δεν είναι κατακριτέες οι εισπηδήσεις των Πατριαρχείων Ρωσσίας, Ρουμανίας, Σερβίας, Ιεροσολύμων, Αντιοχείας κτλ. στα κανονικά όρια άλλων Ορθοδόξων Εκκλησιών;
Τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά, κ. Λωρίτου, ποτέ δεν με ανέπαυσαν.
Αλλοίμονον αν θεωρούσαμε ότι οι εισπηδήσεις είναι λόγος που επιτρέπει την δημιουργία Σχίσματος. Η Εκκλησία θα γινόταν κομμάτια με αυτή την πρακτική.
2.) Το πιο σημαντικό -κατά την εκτίμηση της κ. Λωρίτου πάντοτε και σε καμία περίπτωση κατά την δική μου εκτίμηση- είναι να αποφευχθεί το επί θύραις Πανορθόδοξο Σχίσμα και όχι να πολεμούμε την παναίρεση του Οικουμενισμού.!!!
Υπενθυμίζω ότι είμαι ο πρώτος που έγραφα και ξανάγραφα και ξανάγραφα ότι το μεγάλο διακύβευμα σήμερα είναι να μην παγιωθεί και να μη διευρυνθεί το υφιστάμενο Σχίσμα που προκάλεσε το Πατριαρχείο Ρωσσίας.
Αλλά σε καμιά περίπτωση δεν θεώρησα -ούτε θα μπορούσε ποτέ να θεωρήσω- ότι η καταπολέμηση της παναίρεσης του Οικουμενισμού έρχεται δεύτερη στις προτεραιότητές μας.
Με την στάση της αυτή η κυρία Λωρίτου αρνείται την ιστορία και τους αγώνες της.
Είναι λίαν επιεικώς άκρως απαράδεκτη η θεωρία ότι δήθεν η εισπήδηση μιας Εκκλησίας στα κανονικά όρια μιας άλλης Εκκλησίας είναι περισσότερο σημαντική από την καταπολέμηση της συγκρητιστικής παναίρεσης του Οικουμενισμού.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι σε λίγα χρόνια από σήμερα η κ. Λωρίτου θα ντρέπεται πραγματικά επειδή έγραψε αυτό το σχόλιο.
3.) Ομολογεί, επίσης, ότι, αν τα πράγματα φτάσουν στα άκρα, θα συνταυτιστεί με τους Ρώσσους που έβαλαν τα θεμέλια του Πανορθόδοξου Σχίσματος.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι δεν είναι οι Ρώσσοι που έβαλαν τα θεμέλια του Πανορθόδοξου Σχίσματος. Είναι το Οικουμενικό Πατριαρχείο που εκχώρησε Αυτοκεφαλία στην Ουκρανία.
Ξεχνούν φαίνεται ότι είναι η Εκκλησία της Ρωσσίας, με απόφαση της επαίσχυντης Συνόδου του Μινσκ, που διέκοψε την εκκλησιαστική κοινωνία με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Όχι το Οικουμενικό Πατριαρχείο, παρόλον ότι Ρώσσοι κληρικοί εισπηδούν συνεχώς στην Τουρκία, που είναι κανονικό έδαφος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
4.) Η κυρία Λωρίτου, επίσης, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα επικαλείται την μαρτυρία του Οικουμενιστή Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστάσιου και θεωρεί ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό.
Δεν πιστεύει ότι υπάρχει πρόβλημα αν βρίσκεται στο ίδιο στρατόπεδο με τους βαμμένους Οικουμενιστές ή άλλους κακόδοξους όπως τον Αλβανίας Αναστάσιο, Βολοκολάσμκ Ιλαρίωνα, Διοκλείας Κάλλιστο Γουέαρ, Ρωσσίας Κύριλλο και τους Πατριάρχες Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων, π. Βασίλειο Βολουδάκη κτλ. επειδή, ασχέτως των οικουμενιστικών ή άλλων κακόδοξών τους προσανατολισμών, έβαλαν στην θέση του τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι είναι ορθή αυτή η στάση. Όταν κάποιος λέγει το σωστό πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη την μαρτυρία του ασχέτως του ποιός είναι.
Η κυρία Λωρίτου, όμως, δεν έχει κανένα δισταγμό να ισχυρίζεται ότι ο Σεβ. Ναυπάκτου βρίσκεται σε λάθος δρόμο, επειδή Οικουμενιστές Μητροπολίτες υποστηρίζουν την αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας.!!!
Κραυγαλέα αντίφαση! Κυριολεκτικά δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Είναι σαφές ότι αυτό που μετρά για την κυρία Λωρίτου είναι η Βαρθολομαιομαχία, η πικρία για την απομόνωση που περιήλθε και το αδιέξοδο που βρίσκεται ο π. Θεόδωρος Ζήσης εξαιτίας της Αποτείχισης που έκανε.
Παράλληλα, με το Ουκρανικό, δόθηκε η χρυσή ευκαιρία στον π. Σεραφείμ Ζήση να αναπτύξει τις θεωρίες του περί μασωνίας και τις γεωστρατηγικές του αναλύσεις και να τις επιβάλει -δυστυχώς- στα συμπεράσματα της Ημερίδας που διοργανώθηκε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη για το Ουκρανικό.
Και τώρα;
Ακούμε την κυρία Λωρίτου να μας λέγει ότι το Ουκρανικό (τουτέστιν η παράβαση των Ιερών Κανόνων) είναι πιο σημαντική από την παναίρεση του συγκρητιστικού Οικουμενισμού, που καταλύει όλους τους Όρους της πίστεως.!!!
Μετά από αυτή σας την δηλωση, κυρία Λωρίτου, I rest my case.
Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο πολύ πιο ανησυχητικό στο σχόλιό σας, κυρία Λωρίτου, που θα δούμε -συν Θεώ- λίαν προσεχώς.
Ο Θεός δεν θα γίνει ούτε θύελλα, ούτε σεισμός ή φωτιά ώστε να κάψει τους αμαρτωλούς. Σε αύρα λεπτή και δροσερή, ήσυχη και διακριτική μεταμορφώνεται, ώστε να δροσίζει τις αγωνίες και καημούς των ανθρώπων. Δρόσος είναι ποτέ φωτιά.”
Απλά, π. Λίβυε, -αν αυτό είναι το όνομά σας- αυτά που λέτε δείχνουν πόσο πολύ έχετε βουλιάξει στον βάλτο της Νεορθοδοξίας και της "παρισινής θεολογίας", οι οποίες συνειδητά διαστρέφουν την αλήθεια ότι ο Θεός είναι μεν αγάπη, αλλά είναι και Δικαιοσύνη, όπως θα διαπιστώσετε αν μελετήσετε το 25ον κεφάλαιο του Ματθαίου.
Στην παρούσα ζωή ο Θεός έρχεται ως "συμβατική επιφορά" για να μας συνεφέρει από την ζωή της αμαρτίας, ενώ στην άλλη ζωή θα στείλει “στο πυρ το εξώτερον τω ητοιμασμένω τω διαβόλω και τοις αγγέλοις αυτού” όλους όσους βαδίζουν συνειδητά και αμετανόητα την οδό της απωλείας.
