Thursday, August 31, 2017

ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙΚΕΣ



ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΖΙΚΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Με το χθεσινό άρθρο ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ”, διαπιστώσαμε ότι οι αποτειχίσεις που πραγματοποιήθηκαν στον Ελλαδικό χώρο, δεν είναι συντεταγμένες.

Σήμερα θα δούμε αν είναι μαζικές.

Πόσοι, λοιπόν, είναι τελικά οι αποτειχισμένοι στον Ελλαδικό χώρο;

Μιλάμε καταρχήν για τους Πρωτοπρεσβύτερους π. Θεόδωρο Ζήση, π. Φώτιο Βεζύνια και π. Νικόλαο Μανώλη.

Ύστερα έχουμε την αποτείχιση του π. Φώτιου Τζούρα στη Μητρόπολη Σιδηροκάστρου.

Στη Φλώρινα αποτειχίστηκαν δύο Μονές του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά Φιλώτα (π. Παίσιος Παπαδόπουλος) και η Μονή Αγίας Παρασκευής (Αρχιμανδρίτης Μάξιμος Καραβάς, Αρχιμανδρίτης Ιγνάτιος Καλαιτζόπουλος, Μοναχός π. Ευδόκιμος Χούντρης και Μοναχός π. Ιγνάτιος Ντούσης).

Στη Μητρόπολη Καστορίας αποτειχίστηκε ο Αρχιμανδρίτης Μόδεστος Διασάκης.

Στη Μητρόπολη Κεφαλληνίας αποτειχίστηκε ο π. Ιγνάτιος Σέρρας της Ιεράς Μονής Σισσίου. 

Στη Μητρόπολη Πρέβεζας αποτειχίστηκε ο μοναχός Μωυσής.

Στη Μητρόπολη Καρδίτσας αποτειχίστηκε ο Ιερομόναχος Σεραφείμ, Προηγούμενος της Ιεράς Μονής Κορώνης Καρδίτσας και λειτουργεί στον ιδιωτικό ναό του Αγίου Βουκόλου.

Στην Μητρόπολη Ακαρνανίας αποτειχίστηκε ο μοναχός Νεκτάριος της κοινότητας Αγίας Παρασκευής Μάνδρας Θέρμου Αιτωλοακαρνανίας.

Στη Μητρόπολη Ηλείας αποτειχίστηκαν οι μοναχές Γερόντισσα Μελάνη και Μοναχή Σεραφείμα της Μονής Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στην Περιοχή Βουλιαγμένης Πύργου Ηλείας.

Αποτειχίστηκε, επίσης, ο ιερομόναχος Ευστράτιος Λαυρεώτης και λειτουργεί σε ιδιωτικό εξωκκλήσι κάπου στην Αττική.

Αποτειχίστηκαν, επίσης, σύμφωνα με ανοιχτή επιστολή που έστειλαν, στις 20 Ιουνίου 2016, 33 μοναχοί και ιερομόναχοι του Αγίου Όρους. Άγνωστο παραμένει αν και οι 33 εξακολουθούν να είναι αποτειχισμένοι, όπως άγνωστο τυγχάνει αν και άλλοι Αγιορείτες μοναχοί προστέθηκαν στον κατάλογο των αποτειχισμένων, οι οποίοι “διά τον φόβο των Ιουδαίων” δεν ανακοινώνουν την αποτείχισή τους.

Στην Κρήτη αποτειχίστηκαν ορισμένοι ιερείς, αλλά, τελικά, μόνον ένας εξακολουθεί να είναι αποτειχισμένος.

Ο συνολικός αριθμός, επομένως, των αποτειχισμένων σε ολόκληρο τον Ελλαδικό χώρο είναι μικρός.

Μιλάμε για πενήντα εν συνόλω αποτειχισμένους κληρικούς και μοναχούς.

Κοντά σ’ αυτούς -σύμφωνα με τον ισχυρισμό του π. Νικόλαου Μανώλη- υπάρχουν και άλλοι κληρικοί, οι οποίοι διέκοψαν το μνημόσυνο του οικείου ιεράρχη, χωρίς, όμως, να το ανακοινώσουν, για να αποφύγουν τις συνέπειες του διωγμού που θα επακολουθήσει αν γνωστοποιηθεί η αποτείχισή τους. 

Μεταξύ αυτών που αποτειχίστηκαν, χωρίς να το ανακοινώσουν, φημολογείται ότι είναι και μια γυναικεία, αλλά και μια ανδρώα μονή στη Μακεδονία.

Σε κάθε περίπτωση οι φανερές και οι κρυφές αποτειχίσεις που έγιναν, στον Ελλαδικό χώρο, δεν επιτρέπουν -ούτε εξ αποστάσεως- την εξαγωγή του συμπεράσματος ότι είναι μαζικές.

Αφού, λοιπόν, ούτε μαζικές, ούτε συντεταγμένες είναι ποια πιθανότητα επιτυχίας έχουν;

Την απάντηση σ' αυτό το ερώτημα θα δώσουμε -συν Θεώ- λίαν προσεχώς, επειδή αύριο είναι ανάγκη να αναφερθούμε στην επικαιρότητα που αφορά την Εκκλησία της Αμερικής.

ΒΑΣΙΜΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗ


ΒΑΣΙΜΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΕΥΣΕΒΟΥΣ ΑΡΕΟΠΑΓΙΤΗ

Του κ. Ανδρέα Κυριακού, Θεολόγου
=====

Ο επίτιμος αρεοπαγίτης κ. Βασίλειος Νικόπουλος, σε επιστολή του προς τον πρωτοπρεσβύτερο Θεόδωρο Ζήση (17.7.ε.έ.), τον ευχαριστεί για τους αγώνες του υπέρ της Πίστεώς μας «ιδιαιτέρως μετά τη σύγκληση της δήθεν πανορθόδοξης ψευτοσυνόδου της Κρήτης, η οποία κάθε άλλο παρά «ορθόδοξη» απεδείχθη, αφού απομακρύνθηκε της ορθόδοξης συνοδικής και πατερικής παραδόσεως, υιοθετήσασα πλήρως την παναίρεση του Οικουμενισμού, αναγνωρίζοντας για πρώτη φορά τον παπισμό και προτεσταντισμό ως «εκκλησίες» …

Είναι προφανής, αλλά και απόλυτα δικαιολογημένη, η αγωνία του ευσεβούς αρεοπαγίτη μετά τα «κατορθώματα» των συνελθόντων πέρυσι στο Κολυμβάριο της Κρήτης. Όπως γνωρίζουν πάντες οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ, η απομάκρυνση της Συνάξεως του Κολυμβαρίου από τη συνοδική και πατερική παραδοση 19 ολοκλήρων αιώνων είναι προφανής και καταφανής. Αυτό το ομολόγησαν απερίφραστα και πρωτοστάτες του Οικουμενισμού, όπως ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. Τι χρείαν έτι έχομεν μαρτύρων αφού μόνο του το διαβόητο άρθρο 6 όζει οσμήν, όχι ευωδίας πνευματικής, αλλά αιρετικής πτωμαΐνης; 

Από του αιώνος ουκ ηκούσθη αιρετικοί να μιλούν κολακευτικά για Σύνοδο των Ορθοδόξων. Και όμως! Αυτό έγινε αμέσως μετά το Κολυμβάριο, όταν ο Πάπας Φραγκίσκος, οι Παπικοί Ουνίτες της Ουκρανίας και της Ελλάδος αλλά και Λουθηρανοί μίλησαν επαινετικά για τα «επιτεύγματα» του Κολυμβαρίου. Η Σύναξη αυτή, χωρίς περιστροφές, λίαν εύφρανε τους κακοδόξους. Ακολούθως ο κ. Νικόπουλος δεν διστάζει να καυτηριάσει όλους εκείνους τους επισκόπους, οι οποίοι «όχι μόνον ανταλλάσσουν χαιρετισμόν με τον αρχιαιρεσιάρχη Πάπα, αλλά και εις ορθόδοξους ναούς τον υποδέχονται και συμπροσεύχονται μαζί του». 

Δεν έχουμε παρά να επαινέσουμε εκ βαθέων τον ευσεβή δικαστικό του οποίου η παρρησία αποτελεί «λύχνον εν αιχμηρώ τόπω», αφού οι φυλακές της ποίμνης αλλά και της πίστεως, ήγουν οι επίσκοποι, περί άλλα τυρβάζουν. Η προάσπιση της πίστεως της πατροπαραδότου αποτελεί καθήκον όλων ανεξαιρέτως, κληρικών μοναχών και λαϊκών.

Ο κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΟΤΑΝ ΔΙΕΚΟΨΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ


Ο κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ ΝΑΝΗΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΙΩΔΕΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΟΤΑΝ ΔΙΕΚΟΨΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
=====

1) Ο αοίδιμος επίσκοπος ενήργησε μεν μεμονωμένως (αναφερόμαστε στο Μάρτιο του 1970, Β Κυριακή των Νηστειών) (τον ακολούθησαν μετά ταύτα οι επίσης αείμνηστοι Φλωρίνης Αυγουστίνος και Παραμυθίας Παύλος, ενώ συμφώνως προς δημοσιεύματα της εποχής επρόκειτο να προβεί στη διακοπή του μνημοσύνου και ο επίσης κεκοιμημένος αγωνιστής της Ορθοδοξίας και φιλοπαραδοσιακός Μηθύμνης Ιάκωβος), πλην, όμως, στηρίχθηκε επί του οικοδομήματος των Θείων και Ιερών Κανόνων (ΙΕ΄ Κανών της ΑΒ΄ Συνόδου).

Ακουέτωσαν ταύτα κάποιοι εκκλησιαστικοί παράγοντες που ομίλησαν περί ΔΗΘΕΝ ακυρότητος των μυστηρίων των τελουμένων υπό επισκόπων που διακόπτουν τη μνημόνευση του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.

2) Οι σκανδαλώδεις αθηναγόρειες δηλώσεις διελάμβαναν ότι τα περί πρωτείου και αλαθήτου φρικώδη αιρεσιολογήματα των αιρετικών παπικών αποτελούν απλά και ασήμαντα εκκλησιαστικά έθιμα!!

3) Την ίδια εποχή (Μάρτιος 1970) ο τότε Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζής (πνευματικός πατήρ του νυν πατριάρχου Βαρθολομαίου) από τον άμβωνα του καθεδρικού ναού Αθηνών εξεφώνησε την Κυριακή της Τυρινής ένα επιεικέστατα τρισάθλιο κήρυγμα που προκάλεσε ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΑ σωρεία σφοδρών αντιδράσεων από την πλευρά επισκόπων, καθηγητών Πανεπιστημίου των Θεολογικών Σχολών (καμία σχέση με τους σημερινούς, πλην ολίγων και επαινετέων εξαιρέσεων, υπηρέτες του οικουμενισμού και της εκκοσμικεύσεως), καθηγουμένων ιερών μονών, ιεραποστολικών αδελφοτήτων, επιστημόνων και πλήθους πιστών. Δυστυχώς το σκανδαλωδέστατο αυτό κήρυγμα προβάλλεται από "ορθόδοξα" ιστολόγια και ιστοτόπους ιερών μητροπόλεων...

Στην πρωτοπορεία των σχετικών αντιδράσεων βρέθηκαν οι μακαριστοί Φλωρίνης Αυγουστίνος, Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος, Παραμυθίας Παύλος και Παροναξίας Επιφάνιος (υπέβαλαν μηνητύριο αναφορά στην τότε ΔΙΣ) καθώς και οι π. Φιλόθεος Ζερβάκος (υπέβαλε μηνυτύριο αναφορά κατά των Αθηναγόρα, Μελίτωνα και Αμερικής Ιακώβου), Παναγιώτης Τρεμπέλας, Κωνσταντίνος Μουρατίδης (υπέβαλε μήνυση στην τότε ΔΙΣ), π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και άλλοι.

4) Μήπως τη θέση του Μελίτωνα Χατζή έχουν καταλάβει "πρώτος και καλλίτερος" ο Ιωάννης Ζηζιούλας και "δεύτερος και πολλά υποσχόμενος" ο Ελπιδοφόρος Λαμπρυνιάδης;

5) Πού η εφάμιλλη των προαναφερθέντων ιεραρχών ευαισθησία επί ζητημάτων νοθεύσεως του Ορθοδόξου Δόγματος και Ήθους από την πλευρά των σημερινών επισκόπων; Αντί για μηνυτήριες αναφορές και διακοπή μνημοσύνου αβρότητες, χαριεντισμοί, υποδοχές μετά τιμών του σκανδαλοποιού πατριάρχη και συλλείτουργα με τον ίδιο και τον Προύσσης από τη μεριά φιλοπαραδοσιακών, κατά τα άλλα, επισκόπων! Και μη χειρότερα!

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΓΓΕΛΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ


ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΛΕΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ ΜΕ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΝΑΓΓΕΛΕΙ ΣΤΗΝ ΤΟΤΕ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗ ΔΙΑΚΟΠΗ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
=====

Μετά πικρίας ανέγνωμεν βλασφήμους δηλώσεις Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα καταχωρησθείσας εις απογευματινήν εφημερίδα Αθηνών δι’ ών εδονήθησαν θεμέλια Ορθοδόξου Χριστιανικής πίστεως. Η κατά της Ορθοδοξίας επίθεσις και δη ακριβώς μίαν εβδομάδα προ της πρώτης Κυριακής νηστειών, καθ’ ήν τα πλήθη των Ορθοδόξων εορτάζουν τον θρίαμβον της Ορθοδοξίας κατά πασών των αιρέσεων, υπήρξε καθ’ όλας τας ενδείξεις προμελετημένη και επίβουλος.

Το Φανάριον, όπερ μέχρι και της προχθές απετέλει ένδοξον έπαλξιν των υπέρ της Ορθοδοξίας ατρύτων αγώνων, οι ηγέται του οποίου σθεναρώς ηγωνίσθησαν και εθυσιάσθησαν υπέρ της πανσέπτου Ορθοδοξίας, σήμερον με επικεφαλής τον Οικουμενικόν Πατριάρχην και τινας ευαρίθμους ομόφρονας αυτώ κληρικούς, εξεστράτευσε διά να την πλήξη θανασίμως.

Εφ’ ώ και επεστρατεύθη η πρώτου μεγέθους κατά την πατριαρχικήν έκφρασιν φυσιογνωμία, ο μητροπολίτης δηλονότι Χαλκηδονος κ. Μελίτων, η φωνή του Φαναρίου -κατά τον πατριάρχην- όμοιον του οποίου δεν έχει πολλούς το Φανάριον και τον οποίον ασφαλώς θα απεθαύμαζε την Κυριακήν της Τυροφάγου, όταν ηέως ήκουεν αυτού, εξ Αθηνών ομιλούντος περί ανέμων και υδάτων, περί μεταμορφώσεως της Εκκλησίας, περί καρναβάλου, αλλά (άκουσον-άκουσον) και περί υποκρισίας.

Με ποίον όμως κύρος ο κ. Μελίτων ετόλμησε να στηλιτεύση υποκριτάς και υποκρισίαν, όταν ο ίδιος και δη εν ώρα θείας λατρείας μυρίους υποκριτικούς φωνητικούς αττικισμούς μετελθών και διά χειρονομιών και ποικίλων του σώματος κινήσεων, ήκιστα σοβαρών και σεμνών κατά τας μαρτυρίας ακηκοότων και εωρακότων, ουχί εις λειτουργούς του Υψίστου αλλ’ εις ηθοποιούς και μίμους προσιδιαζουσών, επέτυχε να πείση τους πάντας ότι όντως διαθέτει αξιόλογον τάλαντον υποκριτικής ικανότητος και τέχνης;

"ΚΑΤΟΠΙΝ, ΛΟΙΠΟΝ, ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙΣΩΝ ΔΗΛΩΣΕΩΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΔΙ’ ΩΝ ΟΥΤΟΣ ΦΕΡΕΤΑΙ ΠΡΟΣΧΩΡΩΝ ΑΝΕΠΙΦΥΛΑΚΤΩΣ ΕΙΣ ΑΙΡΕΣΙΝ, ΕΞΑΝΤΛΗΘΕΙΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΗ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ ΑΝΑΜΟΝΗΣ, ΕΠΑΥΣΑ ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΟΝ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΥ ΤΟΥΤΟΥ, ΚΑΤ’ ΕΦΑΡΜΟΓΗΝ ΙΕ΄ ΚΑΝΟΝΟΣ ΠΡΩΤΟΔΕΥΤΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Του λοιπού θα μνημονεύωμεν αγίας και ιεράς ημών συνόδου, επιφυλασσόμενος επαναλάβω μνημόσυνον αυτού, ευθύς ως ούτος αποδοκιμάση ή διαψεύση αντορθοδόξους δηλώσεις του, καθ άς αι εκθεμελιωτικαί της Ορθοδόξου πίστεως και σατανικής εμπνεύσεως αιρέσεις Πρωτείου και Αλαθήτου αποτελούν απλά εκκλησιαστικά έθιμα και ασημάντους διαφοράς.

Σήμερον σύμπασα η Ορθοδοξία γεραίρει την μνήμην του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά, προχθές εώρτασεν την ιεράν μνήμην του μεγάλου Φωτίου, επανηγύρισεν επί τη εορτή του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού.

Εάν συνταχθώμεν τοις αντορθοδόξοις φρονήμασι του Πατριάρχου Αθηναγόρα, θα πρέπει αμέσως να διαγραφούν από το αγιολόγιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας ου μόνον τα ονόματα των διαληφθέντων αγίων αλλά και απάντων των υπέρ της Ορθοδοξίας διά μέσου των αιώνων αγωνισθέντων και αναιρεθέντων μαρτύρων.

Λυπούμαι βαθύτατα διά την ην έλαβον αυστηράν θέσιν, έναντι ανακύψαντος σοβαροτάτου ζητήματος.

Η αρχιερατική μου συνείδησις με υποχρεοί, ίνα μη σιωπήσω περαιτέρω. Καιρός όπως υψωθούν φραγμοί ισχυροί και ανυπέρβατοι κατά παπικού δεσποτισμού και επεκτατικών αυτού σχεδίων, ταπεινός υπηρέτης των οποίων ανεδείχθη- ατυχώς- ο Οικουμενικός Πατριάρχης και οι συν αυτώ ασθενείς τη Ορθοδόξω πίστει Οικουμενισταί.

Πιστεύομεν ότι η Ιερά Συνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας ου μόνον θα κατανοήση απόφασίν μου, εις ην με οδηγεί επιταγή συνειδήσεώς μου, αλλά και θα εφαρμόση έναντι δογματικώς εκτροχιασθέντος Πατριάρχου, ό,τι οι Ιεροί Κανόνες υποδεικνύουν και επιτάσσουν".

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ 187


ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

187


Ανθολογία κειμένων κ. Ραφαήλ Χαραλάμπους
=====

Πουθενά δεν βρίσκεται η αγάπη χωρίς ταπείνωση, ούτε ταπείνωση χωρίς αγάπη. Ο κλέφτης αποφεύγει τον ήλιο και ο υπερήφανος καταφρονεί την ταπείνωση.

Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου

*****

Η ταπεινοφροσύνη είναι ο θρόνος της αγάπης και όλων των άλλων αρετών.

Αγίου Ισιδώρου του Πηλουσιώτου

*****

Μη θαυμάζεις τα σωματικά κάλλη, όταν λείπει η αρετή της ψυχής.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

*****

Το πιο γλυκό πράγμα και όνομα είναι η ειρήνη, που όλοι την επαινούν, μόνο λίγοι τη στηρίζουν.

Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

*****

Ἀγωνισθῆτε στόν ἑαυτό σας μέ ὅλες σας τίς δυνάμεις καί ὁ Θεός θά σᾶς βοηθήσει.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

*****

Η ὑπερηφάνεια εἶναι κλέφτης πού βρίσκεται μέσα στό σπίτι. Ἔρχεται συχνά σέ συνεννόησι μέ τούς ἐξωτερικούς κλέφτες, τούς ἀνοίγει πόρτες καί παράθυρα, κι ἐκεῖνοι μπαίνουν καί ἁρπάζουν κάθε θησαυρό. 

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

*****

'Ενας και μόνο άνθρωπος με θεϊκή φωτιά στην καρδιά μπορεί να διορθώσει ολόκληρη πόλη.

Αγίου Ιώαννου του Χρυσοστόμου

*****

Πόσο χρήσιμο θά 'ταν νά βρισκόταν κάποιος νά σᾶς κατηγορεί. Νά χαίρεσθε, ἄν ποτέ συμβεί αὐτό. 

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

Η "ΣΥΝΟΔΟΣ" ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΙΑ΄


«Σύνοδος» τῆς Κρήτης καί ἡ ἀναδυόμενη Νέα Ἐκκλησιολογία: Μία Ὀρθόδοξη Ἀνάλυση

ΙΑ΄

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Πέτρου Heers
======

4. Ἀντορθόδοξη καί συνοδικά καταδικασμένη ὡς Αἵρεση
   
Κατ’ ἀρχάς, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος, ἴσως, μέ τήν ἀποδοχή τοῦ ὅρου «ἐκκλησία» γιά τίς ἑτερόδοξες ὁμολογίες, μιά σπουδαία διάκριση ἀπωλέσθηκε γιά τους συμμετέχοντες ἱεράρχες. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς ὅρισε μέ σαφήνεια τό ζήτημα αὐτό στό Συνοδικό Τόμο τῆς Ἐννάτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου τοῦ 1351. Γράφει ἐκεῖ:

“ἕτερόν ἐστιν ἡ ὑπὲρ τῆς εὐσεβείας ἀντιλογία καὶ ἕτερον ἡ τῆς πίστεως ὁμολογία, καὶ ἐπὶ μὲν τῆς ἀντιλογίας οὐκ ἀνάγκη περὶ τὰς λέξεις ἀκριβολογεῖσθαι τὸν ἀντιλέγοντα, ὡς καὶ ὁ μέγας φησὶ Βασίλειος, ἐπὶ δὲ τῆς ὁμολογίας ἀκρίβεια διὰ πάντων τηρεῖται καὶ ζητεῖται."
     
Δηλαδή, κάποιος θά μποροῦσε νά χρησιμοποιήσει κάθε ἐπιχείρημα γιά νά ἀπαντήσει σέ κάτι, ἐνῷ ἡ ὁμολογία [τῆς πίστεως] θά πρέπει νά εἶναι σύντομη καί δογματικά ἀκριβής.
   
Ἑπομένως σ΄ αὐτό τό πλαίσιο, στή Σύνοδο, χάριν τῆς δογματικῆς ἀκριβείας ἡ χρήση τοῦ ὅρου «ἐκκλησία» γιά τούς ἑτεροδόξους εἶναι ξεκάθαρα ἀπαράδεκτη.
    
Μποροῦμε μόνο νά ἐλπίζουμε, μαζί μέ τόν Μητροπολίτη Ἱερόθεο, ὅτι οἱ Ἱεράρχες στην Κρήτη «ἐξαπατήθηκαν» ἀπό ἐκείνους πού ἰσχυρίζονταν -χωρίς νά κάνουν ἐκτεταμένες ἀναφορές- ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς δευτέρας χιλιετίας οἱ Ὀρθόδοξοι χαρακτήριζαν αἱρετικές ὁμάδες ὡς Ἐκκλησίες. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι μόνο ἀπό τόν 20ο αἰώνα καί μετά, ἡ Δυτική Χριστιανοσύνη χαρακτηρίστηκε ὡς ἐκκλησία, ὅταν ἡ Ὀρθοδοξη ὁρολογία και θεολογία διαφοροποιήθηκε ἀπό τήν ὁρολογία καί θεολογία τοῦ παρελθόντος, εἰδικά μέ, καί μετά τήν Ἐγκύκλιο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τοῦ 1920 «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ». Τό μόνο πού χρειάζεται νά κάνει κάποιος εἶναι νά ἀνακαλέσει στή μνήμη του ὅτι ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς παρομοίαζε τή Λατινική αἵρεση μέ τον Ἀρειανισμό, καί τούς Λατίνους μέ πειθήνια ὄργανα τοῦ πονηροῦ.
    
Ὁ ὅρος Ἐκκλησία δέν χρησιμοποιεῖται ἁπλῶς σάν μιά περιγραφή ἤ σάν παρομοίωση. Δείχνει τό ἀληθινό Σῶμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ταυτίζεται με αὐτό τό ἴδιο τό Θεανθρώπινο Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί ἐπειδή ὡς Κεφαλή Αὐτός εἶναι ἕνας, καί τό Σῶμα του εἶναι ἕνα. Ὅπως ἔγραψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος:

«... καί αὐτόν ἔδωκε κεφαλήν ὑπέρ πάντα τῇ ἐκκλησίᾳ, ἥτις ἐστί τό σῶμα αὐτοῦ, το πλήρωμα τοῦ τά πάντα ἐν πᾶσι πληρουμένου» ( Ἐφ. 1, 22-23).

«Ἕν σῶμα καί ἕν πνεῦμα, καθώς καί ἐκλήθητε ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ὑμῶν· εἷς Κύριος, μία πίστις, ἕν βάπτισμα· εἷς Θεός καί πατήρ πάντων, ὁ ἐπί πάντων, καί ἐν πᾶσιν ἡμῖν» (Ἐφ. 4, 4-6).
     
Ἄν καί καί ἔχει ὑποστηριχθεῖ ὅτι ἡ προσβλητική φράση πού ἀναφέρεται στίς «ἐκκλησίες», ἰδιαιτέρως στήν τελευταία της μορφή, εἶναι συμβατή μέ τήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καί τόν ἀπόστολο Παῦλο, ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτή εἶναι συμβατή μᾶλλον μέ τή νέα «περιεκτική» ἐκκλησιολογία. Καθώς ἰσχυρίστηκε ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος: «ἐνῷ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνεται ἀκίνδυνη, εἶναι ἀντορθόδοξη».
    
Γιατί «ἀντορθόδοξη»; Ἐν πρώτοις εἶναι ἀδύνατο νά μιλήσει κάποιος γιά «ἁπλῆ» «ἀποδοχή τῆς ἱστορικῆς ὀνομασίας», τῶν «ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν», διότι δέν ὑπάρχει ὄνομα χωρίς ὕπαρξη. Ἀλλιῶς ἐκφράζεται ἕνας ἐκκλησιολογικός νομιναλισμός.
    
Δεύτερον, κάθε ἄλλο παρά ἀφουγκραζόμαστε τόν Ἀπόστολο Παῦλο, «τό στόμα τοῦ Χριστοῦ», ἀφοῦ ἡ φράση «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορική ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτεροδόξων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν» ὅταν κατανοηθεῖ στό πλαίσιο της, μᾶς θυμίζει μία ἀπό τίς θεωρίες περί ἀοράτου ἐκκλησίας τοῦ Καλβίνου καί τοῦ Ζβιγκλίου, αὐτό πού ὁ Βλαντίμιρ Λόσκυ ἀποκαλοῦσε «Νεστοριανή ἐκκλησιολογία». Αὐτή ἡ ἐκκλησιολογία ὑποθέτει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι διαιρεμένη σέ δύο μέρη, ἀόρατο καί ὁρατό, ἀκριβῶς ὅπως ὁ Νεστόριος φανταζόταν τήν θεία καί ἀνθρώπινη φύση στο Χριστό νά εἶναι χωρισμένες. Ἀπό αὐτή τήν ἰδέα ἔχουν ξεπηδήσει καί ἄλλες αἱρετικές θεωρίες, ὅπως ἡ θεωρία τῶν κλάδων, ἡ βαπτισματική θεολογία καί ἡ ἐκκλησιολογική περιεκτικότητα. Αὐτή ἡ περί ἀοράτου ἐκκλησίας θεωρία, στήν πραγματικότητα ἔχει ἤδη ἀπορριφθεῖ ἐν Συνόδῳ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
    
Ἡ ἰδέα ὅτι μιά ἐκκλησία μπορεῖ νά χαρακτηρισθεῖ ὡς ἑτερόδοξη (αἱρετική) καταδικάσθηκε ἀπό τίς Συνόδους τοῦ 17ου αἰώνα μέ ἀφορμή τήν οὕτως καλουμένη «Ὁμολογία τοῦ Λουκάρεως», γραμμένη, ὑποτίθεται, καί υἱοθετημένη ἀπό τόν Κύριλλο Λούκαρη, Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ καταδικασθεῖσα φράση ἦταν: «Αληθές γαρ και βέβαιόν εστιν, εν τη οδώ δύνασθαι αμαρτάνειν την Εκκλησίαν και αντί της αληθείας το ψεύδος εκλέγεσθαι...», δηλ. εἶναι ἀληθές καί βέβαιο ὅτι ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά ἁμαρτήσει καί νά υἱοθετήσει τό ψεῦδος ἀντί τῆς ἀληθείας. Ἀντιθέτως οἱ Σύνοδοι τῆς Ἐκκλησίας κατεδίκασαν τότε αὐτή τήν ἀπιστία πρός τόν Χριστό δηλώνοντας ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν μπορεῖ νά σφάλλει.
     
Αὐτή ἡ συνοδική διδασκαλία εἶναι πολύ σημαντική καί πρέπει νά τονισθεῖ πάλι στίς ἡμέρες μας, γιατί ἔρχεται νά θεραπεύσει τήν ψευδαίσθηση τῶν οὐμανιστῶν ἐκείνων, πού βρίσκονται ἀνάμεσά μας καί ἔχουν ἀπωλέσει τήν πίστη τους στόν Χριστό καί στήν συνέχιση τῆς Ἐνσαρκώσεως. Εἶναι αὐτή ἡ ἀπιστία πού ἐλλοχεύει πίσω ἀπό τήν ἀπροθυμία πολλῶν νά ἐνστερνισθοῦν τό «σκάνδαλο τοῦ συγκεκριμένου», τό σκάνδαλο τῆς Ἐνσαρκώσεως καί νά δηλώσουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Ἕνας καί ὅτι εἶναι σέ ἕνα συγκεκριμένο χρόνο καί τόπο πού συνεχίζεται ἡ Ἐνσάρκωση καί ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. Αὐτή ἡ ἀπιστία ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἐγκατάλειψη τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς προαπαιτούμενο τῆς ἐκκλησιαστικότητος καί δέν εἶναι ἁπλῶς μιά κρίση πεποιθήσεων, ἀλλά, ὅπως ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ ἔγραψε πρίν 50 χρόνια, σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι «ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν Χριστό».
    
Φυσικά, οἱ σύγχρονες μορφές πού παίρνουν οἱ θεωρίες περί «ἀοράτου ἐκκλησίας», εἶναι διαφοροποιημένες ἀπό ἐκεῖνες τοῦ 16ου αἰῶνος, ἀλλά ὄχι τόσο πολύ. Ἄς προσέξουμε πάλι τήν ἐπίμαχη φράση στό πλαίσιο της καί θά δοῦμε τίς ὁμοιότητες πιό καθαρά. Το κείμενο λέει:
     
"Κατά τήν ὀντολογικήν φύσιν τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότης αὐτῆς εἶναι ἀδύνατον νά διαταραχθῇ. Παρά ταῦτα, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, ἀλλά πιστεύει ὅτι οἱ πρός αὐτάς σχέσεις αὐτῆς πρέπει νά στηρίζωνται ἐπί τῆς ὑπ’αὐτῶν ὅσον ἔνεστι ταχυτέρας και ἀντικειμενικωτέρας ἀποσαφηνίσεως τοῦ ὅλου ἐκκλησιολογικοῦ θέματος καί ἰδιαιτέρως τῆς γενικωτέρας παρ΄ αὐταῖς διδασκαλίας περί μυστηρίων,χάριτος, ἱερωσύνης και ἀποστολικῆς διαδοχῆς" (παράγραφος 6).
      
Τό κείμενο ἀρχίζει δηλώνοντας ὅτι σύμφωνα μέ τήν ὀντολογική φύση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἑνότητά της δέν μπορεῖ νά διαταραχθεῖ. Ἐδῶ ὑπονοεῖται ἡ ἀόρατη, ἑνωμένη Ἐκκλησία πού εἶναι στούς οὐρανούς. Αὐτό εἶναι τό νόημα τῆς «ὀντολογικῆς». Αὐτή ἡ φράση ἀκολουθεῖται ἀμέσως ἀπό τίς λέξεις «παρά ταῦτα...» καί γίνεται ἀναφορά στην διασπασμένη, ὁρατή ὄψη τῆς Ἔκκλησίας μέ τήν ἀποδοχή τῶν ἄλλων «Ἑτεροδόξων Ἐκκλησιῶν».

(Συνεχίζεται)

Wednesday, August 30, 2017

ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ



ΟΙ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Είδαμε, με το χθεσινό άρθρο, ότι οι αποτειχίσεις για να είναι αποτελεσματικές πρέπει να είναι και συντεταγμένες και ομαδικές.

Καμία, όμως, από τις δύο αυτές προυποθέσεις δεν συντρέχει για τις αποτειχίσεις που πραγματοποιήθηκαν στον Ελλαδικό χώρο, αφού ουδείς ιεράρχης και ουδεμία Αγιορείτικη Μονή δεν διέκοψε το μνημόσυνο του Πατριάρχη ή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Και να ήταν μόνον η απουσία επισκόπων και Αγιορειτικών Μονών το πρόβλημα!....

Όλοι -και οπωσδήποτε ο γράφων- νομίζαμε ότι όσοι, αποφάσισαν να αποτειχιστούν θα κινούνταν συντεταγμένα υπό την ηγεσία και καθοδήγηση του π. Θεόδωρου Ζήση
1.) Επειδή είναι μεγάλης ολκής θεολόγος, (ίσως ο σπουδαιότερος εν ζωή Ορθόδοξος θεολόγος και οπωσδήποτε ο πιο σημαντικός Πατρολόγος),
2.) Επειδή είναι ο αδιαμφισβήτητος αρχηγός του αντιοικουμενιστικού αγώνα για δεκαετίες, αλλά και
3.) Επειδή διακινδύνευσε πολλά με την αποτείχισή του, αφού ουδείς από τους κορυφαίους του συνεργάτες της “Σύναξης κληρικών και μοναχών” δεν τον ακολούθησε στην πορεία της διακοπής του μνημοσύνου αιρετιζόντων επισκόπων.

Δυστυχώς, όμως, δεν ήταν αυτή η εξέλιξη των πραγμάτων.

Ως γνωστόν οι εν Φλωρίνη Αποτειχίσεις κινούνται στο δικό τους ρυθμό η καθεμιά και οι ελάχιστοι Αγιορείτες μοναχοί και ιερομόναχοι που αποτειχίστηκαν είναι διχασμένοι. 

Ορισμένοι, μάλιστα, από αυτούς, όχι μόνον δεν κάνουν υπακοή στον π. Θεόδωρο Ζήση, αλλά και λειτουργούν ανταγωνιστικά και με απόλυτη περιφρόνηση προς τον π. Θεόδωρο. 

Πριν τη Σύνοδο της Κρήτης και πριν αρχίσουν οι αποτειχίσεις είχα μακρά τηλεφωνική συνομιλία με Αγιορείτη μοναχό (τον οποίο δεν κατονομάζω για να μη τον φέρω σε δύσκολη θέση αφού βρίσκεται υπό διωγμό), ο οποίος μου μίλησε με πρωτοφανή σκαιότητα και για τον π. Θεόδωρο Ζήση και για τη “Σύναξη κληρικών και μοναχών”.

Τα αποκαρδιωτικά και απαράδεκτα που συνέβησαν, με τη σχισματική Ημερίδα του Ωραιοκάστρου, ήταν η κορυφή του παγόβουνου και η αναπόφευκτη κατάληξη του πνεύματος διχόνοιας που κυριαρχούσε πολύ πριν αρχίσουν οι αποτειχίσεις και πολύ προτού πραγματοποιηθεί η Σύνοδος της Κρήτης.

Οι αποτειχίσεις, λοιπόν, που έγιναν δεν είναι συντεταγμένες.

Είναι μήπως μαζικές;

Θα προσπαθήσουμε να απαντήσουμε αυτό το ερώτημα με το αυριανό άρθρο.

ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ;



ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΟΥΜΕ;

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
=====

Πολλοί κοινωνούν μια φορά το χρόνο, άλλοι δύο φορές, άλλοι περισσότερες. Ποιους απ’ αυτούς θα επιδοκιμάσουμε; Όσους μια φορά, όσους πολλές ή όσους λίγες φορές μεταλαβαίνουν; Ούτε τους μία, ούτε τους πολλές, ούτε τους λίγες, μα εκείνους που πλησιάζουν στο άγιο Ποτήριο με καρδιά αγνή, με βίο ανεπίληπτο. Αυτοί ας κοινωνούν πάντα. 

Οι άλλοι, οι αμετανόητοι αμαρτωλοί, ας μένουν μακριά από τα άχραντα Μυστήρια, γιατί αλλιώς κρίμα και καταδίκη ετοιμάζουν για τον εαυτό τους. Ο άγιος απόστολος λέει: «Όποιος τρώει τον άρτο και πίνει το ποτήριο του Κυρίου με τρόπο ανάξιο, γίνεται ένοχος αμαρτήματος απέναντι στο σώμα και στο αίμα του Κυρίου, προκαλώντας την καταδίκη του» (Α’ Κορ. 11:27, 29). Θα τιμωρηθεί, δηλαδή, τόσο αυστηρά, όσο και οι σταυρωτές του Χριστού, αφού κι εκείνοι έγιναν ένοχοι αμαρτήματος απέναντι στο σώμα Του.

Πολλοί από τους πιστούς έχουν φτάσει σε τέτοιο σημείο περιφρονήσεως των αγίων Μυστηρίων, ώστε, ενώ είναι γεμάτοι από αμέτρητες κακίες και δεν διορθώνουν καθόλου τον εαυτό τους, κοινωνούν στις γιορτές απροετοίμαστοι, μη γνωρίζοντας ότι προϋπόθεση της θείας Κοινωνίας δεν είναι η γιορτή, αλλά, καθώς είπαμε, η καθαρή συνείδηση. Και όπως αυτός που δεν αισθάνεται κανένα κακό στη συνείδησή του, πρέπει καθημερινά να προσέρχεται στη θεία Κοινωνία, έτσι κι αυτός που είναι φορτωμένος αμαρτήματα και δεν μετανοεί, πρέπει να μην κοινωνεί ούτε στη γιορτή. 

Γι’ αυτό και πάλι σας παρακαλώ όλους να μην πλησιάζετε στα θεία Μυστήρια έτσι απροετοίμαστοι κι επειδή το απαιτεί η γιορτή, αλλά, αν κάποτε αποφασίσετε να λάβετε μέρος στη θεία Λειτουργία και να κοινωνήσετε, να καθαρίζετε καλά τον εαυτό σας, από πολλές μέρες πριν, με τη μετάνοια, την προσευχή, την ελεημοσύνη, τη φροντίδα για τα πνευματικά πράγματα.

ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ 186


ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ

186


Ανθολογία κειμένων κ. Ραφαήλ Χαραλάμπους
=====

Ο φόβος του Θεού είναι ρίζα κάθε καλού έργου. Ούτε ένα λεπτό να μην απομακρύνεται από την καρδιά σας. Σαν το κερί να ανάβει και να φωτίζει όλους τους λογισμούς, όλες τις εσωτερικές κινήσεις της καρδιάς σας. Αυτός θα σας διδάξει να βαδίζετε σωστά, να εργάζεστε για το κάθε τι σαν έργο του Θεού.

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου

*****

Μπορεί κανείς, που πέτυχε μερική απάθεια, να μην ενοχλείται από τα πάθη, όταν απουσιάζουν τα πράγματα που τα προξενούν, εάν όμως εμφανισθούν τα πράγματα, αμέσως τα πάθη αποσπούν τον νου.

Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού

*****

Όποιος θέλει την σωτηρία του, οφείλει να εργασθεί προς απόκτηση αυτής, αλλιώς και αυτήν θα στερηθεί και την απώλεια της αιωνίου ζωής διά της αμελείας και ακηδίας θα παρασκευάσει για τον εαυτό του και την αιώνιον κόλαση θα κληρονομήσει, από την οποία εύχομαι ο Θεός να μας λυτρώσει όλους.

Αγίου Νεκταρίου Πενταπόλεως

*****

Ελεημοσύνη δεν είναι μόνο να δίνης από το σακουλάκι σου. Ελεημοσύνη είναι να δέχεσαι τον άνθρωπο να καθίσει δίπλα σου χωρίς να τον απομακρύνεις με τον λογισμό σου.

Αγίου Αρσενίου Παπατσιόκ

Η "ΣΥΝΟΔΟΣ" ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΚΑΙ Η ΑΝΑΔΥΟΜΕΝΗ ΝΕΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ Ι΄


«Σύνοδος» τῆς Κρήτης καί ἡ ἀναδυόμενη Νέα Ἐκκλησιολογία: Μία Ὀρθόδοξη Ἀνάλυση

Ι΄

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Πέτρου Heers
=====

3. Ἕνα μακρύ μονοπάτι πρός τήν ἀναγνώριση τῆς ἐκκλησιαστικότητος τῶν Ἑτεροδόξων
   
Αὐτό τό μονοπάτι πρός τήν συνοδική ἀποδοχή τοῦ οἰκουμενισμοῦ ἔχει ὑπάρξει μακρύ καί ταραχῶδες. Τό ἀπόσπασμα τοῦ κειμένου γιά τόν οἰκουμενισμό ἦταν ξεκάθαρα ὁ ὑπ’ ἀριθμόν ἕνα στόχος τῶν ὁραματιστῶν τῆς «Συνόδου», στόχος πού ἦταν ἐμφανής ἤδη ἀπό τό 1971.
    
Τό πρῶτο κείμενο, πού συντάχθηκε ἐντός τῆς προσυνοδικῆς διαδικασίας καί ἀναγνωρίζει τήν οὕτως καλουμένη ἐκκλησιαστικότητα τῶν ἑτεροδόξων ὁμολογιῶν, εἶναι τό κείμενο τοῦ 1971 τῆς Διορθοδόξου Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς μέ τίτλο: «Ἡ Οἰκονομία στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία» τό ὁποῖο διεκήρυσσε: «Γιά ποιό λόγο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ἀναγνωρίζει -ἄν καί εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία- τήν ὀντολογική ὕπαρξη ὅλων ἐκείνων τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν»[15]. (Αὐτό τό κείμενο ὑπέστη τότε αὐστηρή κριτική ἀπό τούς θεολόγους στήν Ἑλλάδα καί τελικά ἀποσύρθηκε).
    
Αὐτή ἡ φράση ἀργότερα τροποποιήθηκε κατά τήν Τρίτη συνάντηση τῆς Ἐπιτροπῆς το 1986 σέ: «...ἀναγνωρίζει τήν πραγματική ὕπαρξη ὅλων τῶν Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν».
   
Αὐτό ἄλλαξε πάλι τό 2015 κατά τήν Πέμπτη συνάντηση τῆς Προπαρασκευαστικῆς Ἐπιτροπῆς σέ: «ἀναγνωρίζει τήν ἱστορική ὕπαρξη τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν πού δέν εὑρίσκονται σέ κοινωνία μέ Αὐτήν».
     
Ὅταν τόν Ἰανουάριο τοῦ 2016 τό τελικό κείμενο ἐπιτέλους δημοσιεύθηκε, ἡ φράση αὐτή προκάλεσε σωρεία ἀντιδράσεων ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας καί τίς Συνόδους τῶν Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, συμπεριλαμβανομένης καί τῆς Ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας.
     
Μετά τήν ἀποδοχή ἀπό τούς Προκαθημένους καί τίς συνοδεῖες τους τῆς προτάσεως πού ἔγινε τήν τελευταία στιγμή στήν Κρήτη ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος (ἄν καί 30 ἐπίσκοποι ἀρνήθηκαν νά ὑπογράψουν) τό τελικό κείμενο περιεῖχε τήν ἑξῆς διατύπωση: «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορική ὀνομασία τῶν ἄλλων ἑτεροδόξων[16] Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν πού δέν εὑρίσκονται σέ κοινωνία μέ Αὐτήν».
     
Μπορεῖ κάποιος νά δεῖ ὅτι σταδιακά, κατά τή διάρκεια 45 ἐτῶν, ἡ φράση αὐτή ἔχει τροποποιηθεῖ γιά νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἐνστάσεις πού προβάλλονταν ἀπό τίς Τοπικές Ἐκκλησίες. Παρά ταῦτα ἡ τελική ἐκδοχή της παραμένει ἀνορθόδοξη καί ἀπαράδεκτη ἤ, ὅπως ὁ Μητροπολίτης Ἱερόθεος (Βλάχος) γράφει, «ἀντορθόδοξη». Ὑπάρχουν ποικίλες καί σπουδαῖες ἐπισημάνσεις πού μπορεῖ νά γίνουν σχετικά μ’ αὐτή τή φράση.

(Συνεχίζεται)